De essentie gemist
Alles wat we gewend zijn van Europese muzikanten die aan een artistieke identiteitscrisis lijden en ervan dromen om als ze groot zijn Amerikaanse bluesmannen te worden, is op dit album te vinden: het ambachtelijke maar lege gitaarspel, de quasi-romantische mondharmonicamotieven, de correcte drumclichés, de overdreven rauwe zang en het nep-Amerikaanse accent. En natuurlijk onvermijdelijke zinnetjes als ‘No matter what you do’ en ‘I got the Memphis blues’.
Er komt vast een tijd dat er software op de markt komt waarmee iedereen met dit soort ingrediënten zijn eigen blues kan samenstellen. Om eerlijk te zijn: de groep probeert de plaat wel een Hollands accentje te geven. Bijvoorbeeld in het nummer ‘Low Country Blues’, met de observatie ‘Low Country Men – there’s something about them that I can’t understand’. Het zielige is dat de Drentenaren na zoveel jaar in de muziek zelfs niet in de buurt komen van het begrijpen wat de essentie is van de Amerikaanse kunst die ze zo zwakjes imiteren.
Ivan van Vliet-Herskovits
