Feestwijn
Vinho verde is een tijdje uit beeld geweest. Maar de ‘groene wijn’ uit het noorden van Portugal begint te profiteren van twee trends. Zijn alcoholpercentage van tussen de 8,5 en 11 procent sluit uitstekend aan bij ons groeiende verlangen naar ‘lichtere’ wijnen. Bovendien beginnen de smaakpapillen de laatste jaren steeds meer geporteerd te raken voor tintelend wit met hoge zuren. Chardonnay van het type Karin Bloemen – gevuld, romig en overdadig – dreigt enigszins uit de gratie te geraken. Nu staan niet voor alle vinhos verdes de seinen op groen. Om optimale frisheid te verkrijgen wordt er vaak gewerkt met niet helemaal rijpe, lokale druiven zoals azal, loureiro, avesso, arinto en alvarinho. Maar dat pakt niet altijd even goed uit. Ik heb ook nog behoorlijk wat te zure vinhos verdes geproefd. De lekkere zijn gewoonlijk gemaakt met net wat rijper fruit, waardoor er een klein zoetje ontstaat in de aanzet. Maar juist als de smaakpapillen loom achterover willen gaan leunen, stuiven de zuren binnen, gedragen door miljoenen flinterlichte koolzuurbelletjes. Soms heeft de natuur de wijn tot bruisen verleid. Vaker echter is een shotje koolzuurgas voor die tinteling verantwoordelijk.
De Opala die ik proefde, behoort tot die laatste categorie. Ook hier de dreiging van zoet bij het eerste mondgevoel, maar daarna nemen al snel limoen en de appelzuren het heft in handen. Dat maakt Opala tot een heel frisse, lichte, aangenaam pretentieloze wijn. Vers, knisperend, dorstlessend en speekselklieractiverend. Prima aperitief. Maar vanwege zijn 8,5 procent kan er rustig nog een fles bij het eten gedronken worden. Aan tafel schuift hij naadloos aan bij eveneens aangenaam pretentieloze gerechten als artisjok met vinaigrette, ansjovis, gerookte makreel of – superieur! – gegrilde sardines. Extra troef voor Opala: behalve een feest voor de mond is deze ook een lust voor het oog. De uitmonstering won een grote prijs tijdens de 2008 Wine & Spirits Design Awards. En dat terwijl Hema hem piepklein heeft geprijsd: €4. HH
