Spring naar de content

Joke Padmos, helemáál geen spindoctor

Niets is slechter voor een persvoorlichter dan dat diens strategie uitlekt. Het overkwam  Joke Padmos, de spindoctor van Ahmed Marcouch, PvdA-stadsdeelvoorzitter van Amsterdam-Slotervaart. Net terug van vakantie las ze het artikel in HP/De Tijd en schrok zich een hoedje. Gehaaide marketingstrategie? Niets van waar! Zegt ze.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Wouter Sinke

Padmos lijkt wat geschrokken over het beeld dat van haar strategie was ontstaan. Daarom klom het zelfbenoemd communicatiebeest in de pen om te benadrukken dat ze absoluut geen Karl Rove-achtige figuur is. Journalisten op basis van hun politieke voorkeur triggeren met aangepaste vragen? Niets van waar, volgens Padmos.

“Ik wil je even laten weten dat ik nog nooit van mijn leven een journalist heb gevraagd naar zijn politieke voorkeur! En ik ken die voorkeuren ook niet, van geen enkele journalist. Ik zou het niet in mijn hoofd halen, zelf ben ik ook geen lid van welke partij dan ook.”

Maar hoe kwam dat rare idee dan in de wereld? Het stond toch in een verslag van de deelraadsfractie PvdA Osdorp? Ah, het blijkt een stomme fout van de schrijver! Padmos [[popup file=”2009-05/afbeelding_7_copy4.png” description=”greep direct in” alt=”Foutje” align=”left” ]] en liet hem door het stof gaan.

“Joost (Niemöller, red.) heeft het inderdaad opgevist uit een verslag van een deelraadsfractie PvdA Osdorp. Dus ik heb natuurlijk die Osdorp-schrijver gebeld, die zag zijn fout en heeft Joost daarover bericht.”

Dat is dan ook weer ontzenuwd. Rest nog dat de speeches van Marcouch van tevoren worden getest op een panel. Bij een lauwe respons zouden de teksten worden aangepast. Hoe zit dat nu?

“Die panels, stel je daar niks bij voor. Een stagiair mbo klas 2 moest een schoolopdracht maken en is 2 maanden mee geweest naar spreekbeurten van Ahmed Marcouch. De stagiair vroeg het publiek wat het gehoord had. Hij probeerde dus achter het verschil te komen tussen wat Ahmed zegt en wat de luisteraar ervan maakt. Deftig gezegd, voor wat het waard is: een receptie-onderzoek. Géén testpanel. Ik heb hier soms drie stagiairs tegelijk, hbo, mbo en vmbo, en die moeten terug naar school met een werkstuk. Ik werf ze niet, ze komen aanlopen – via spontane sollicitaties – en dan strijk ik mijn hand weer over mijn hart en zeg ‘Kom maar’ en dan verzinnen we een opdracht. That’s all.”