Martin Bril had gelijk

Drie bleekscheten uit Europa, zitten de Amerikanen daar op te wachten? Met die gedachte in het achterhoofd begon Fugimundi eind 2008 aan een Amerikaanse tournee. Het trio van trompettist Eric Vloeimans, gitarist Anton Goudsmit en pianist Harmen Fraanje liet zich verrassen door een opmerkelijk open-minded jazzpubliek en nam op het legendarische jazzpodium Yoshi’s in het Californische Oakland een grensoverschrijdend live-album op. De muziek is een collage van stijlen – klassiek, world, jazz – die als een vloeistofprojectie steeds weer van vorm en kleur verandert. De beeldende composities en de zo goed als clichévrije improvisaties maken de muziek van Fugimundi tot een wereld waarin de luisteraar hulpeloos wordt binnen gezogen. Dat ervoer ook Martin Bril. Voordat hij Fugimundi’s Summersault hoorde, leed hij nog aan ‘trompethaat’, maar tegen de ‘bevrijde trompet’ van Vloeimans had hij geen verweer. Voor Live at Yoshi’s schreef hij de liner-notes, een lyrische tekst waarin hij het verschijnsel Fugimundi tracht te duiden. Vloeimans horen en dan sterven. Het zou een mooie variant op Goethes lofzang op Napels zijn geweest, ware het niet dat dit lovende adagium voor Bril op navrante wijze werd bewaarheid. Ruud Meijer