Vrouw met stijl
Op de valreep krijgt de toeschouwer dan tóch nog een modeshow voorgeschoteld. In de laatste minuut voor de aftiteling trekt een reeks modellen over het scherm. Ze tonen elegante jurkjes uit de vroege jaren twintig: creaties van Gabrielle ‘Coco’ Chanel (1883-1971), de couturière die op dat moment haar eerste triomfen vierde. Het zou de aftrap blijken te zijn van een indrukwekkende carrière als ontwerpster. Maar dát krijgen we dus niet te zien. Zoals de titel eigenlijk al suggereert, eindigt deze biopic op het moment dat het succes van Chanel nog moet beginnen. Regisseur Anne Fontaine is meer geïnteresseerd in de wordingsjaren van haar hoofdpersoon dan in de wapenfeiten waarmee ze befaamd werd. Die keuze pakt verrassend goed uit, en bewijst maar weer eens dat een (verfilmd) levensverhaal zich echt niet van de wieg tot het graf hoeft voort te slepen. Door die modeshow als een voetnoot te presenteren, maakt Fontaine overigens nog een belangrijk statement: deze film gaat niet over mode.
Bij een ontmoeting met de regisseur – een paar weken geleden – was ze daar zeer beslist in. “Een film over mode is niet interessant,” doceerde ze. “Mode heeft nu eenmaal niets met emoties te maken.”
Waar haar film dan wel over ging? “Over een vrouw die in allerlei opzichten een volslagen eigen stijl heeft ontwikkeld en die erin geslaagd is de regie van haar eigen leven in handen te houden.”
Over die vrouw komen we te weten dat ze haar bijnaam ontleende aan de periode waarin ze als zangeres en danseres de kost verdiende in rokerige zaaltjes – het soort etablissementen waar de scheidslijn tussen café en bordeel nogal vaag was. De boeiende – en zeer uiteenlopende – verhalen die ze over haar afkomst vertelde, hadden één ding met elkaar gemeen: ze waren stuk voor stuk gelogen. Dat Chanel in een weeshuis was opgegroeid, ging niemand wat aan. Ondertussen droomde ze van successen in het theater. De rijke vrienden door wie ze zich liet fteren, waren echter niet zo onder de indruk van haar zangtalent. Ze hadden wél veel lof voor haar originele gedurfde kledingstijl. Dat bracht Chanel op het idee zich maar eens serieus aan het ontwerpen te zetten.
Dat haar levensloop een rijke bron vormt, moge blijken uit het feit dat er later dit jaar nóg een film over Chanel zal worden uitgebracht. Deze spitst zich toe op de verhouding die ze met componist Igor Stravinsky had. Overigens speelt ook Anne Fontaine met de gedachte om nog een film aan Chanel te wijden. Dat zal een lastige opgave worden, want de lat ligt hoog. Coco avant Chanel zit namelijk geraffineerd in elkaar. De beelden zijn prettig en sfeerrijk, maar van opzichtige mooifilmerij is nergens sprake. De ietwat decadente sfeertekening doet soms een beetje aan Brideshead Revisited denken. En hoofdrolspeelster Audrey Tautou (vooral bekend van Amélie) overtuigt met een energieke en sprankelende acteerprestatie. Coco avant Chanel is een voorbeeldige biopic over een sfinx-achtige persoonlijkheid die nu eens charmeert, dan weer irriteert maar – belangrijk – toch vooral intrigeert.
Erik Spaans
Coco avant Chanel. Regie: Anne Fontaine. Vanaf 28 mei in de bioscoop.
1 The Day the Earth Stood Still(-) – Scott Derrickson
2 Oorlogswinter(1) – Martin Koolhoven
3 Wit Licht(-) – Jean van de Velde
4 Bride Flight(3) – Ben Sombogaart
5 High School Musical 3(2) – Kenny Ortega
6 Australia(4) – Baz Luhrmann
7 Changeling(-) – Clint Eastwood
8 W.(-) – Oliver Stone
9 Righteous Kill(-) – Jon Avnet
10 The Oxford Murders(-) – Alex de la Iglesia
Tussen haakjes de klassering van vorige week. Deze toptien is tot stand gekomen op basis van de verkopen bij vanLeest Music & Movies, de Bijenkorf en Fame Music Amsterdam.
