Hinderlijk Ot-en-Sien- gevoel
Het is bijna een Ot-en-Sien-plaatje: een zoet meisje fluistert iets ondeugends in het oor van een jongetje. Het in sepiakleuren getekende hoesje van Wynton Marsalis’ nieuwe album He and She ademt hetzelfde gevoel van warme nostalgie als de muziek die de Amerikaanse stertrompettist al dertig jaar maakt. De stukken die Marsalis schreef voor dit album zijn gebaseerd op He and She, het zelfgeschreven gedicht dat hij tussen de nummers door in fragmenten voorleest.
In zijn composities beperkt Marsalis zich weer tot pure onversneden jazz. Swing, stride, gospel, blues en bebop klinken alsof de jazzgeschiedenis halverwege de jaren zestig is opgehouden, de brede akkoorden in de stijl van McCoy Tyner het modernste dat het album te bieden heeft. Marsalis en zijn mannen – Walter Blanding: saxofoons; Dan Nimmer: piano; Carlos Henriquez: bas; Ali Jackson: drums – grossieren speeltechnisch gezien weer in jazz van het allerhoogste niveau.
Maar menige avontuurlijke jazzliefhebber zal toch blijven zitten met een hinderlijk Ot-en-Sien-gevoel. Marsalis’ muziek reflecteert namelijk nauwelijks de huidige tijdgeest. En dat maakt dat zijn albums altijd goed, maar nooit geweldig zijn.
Ruud Meijer
