Spring naar de content

Ongewenst steriel

Nederlandse mannen behoren met de Scandinaviërs tot de meest geëmancipeerde mannen ter wereld. Hiermee wordt bedoeld dat ze er relatief goed in geslaagd zijn zich te ontworstelen aan de stereotypieën die de mannelijke sekse traditioneel aankleven. De Nederlandse man zet zich zonder morren in aan het huishoudelijk front, wordt veelvuldig met luiertas achter een buggy aangetroffen en – uniek selling point – doet aan papadagen. Dit fenomeen, waarmee de man laat zien dat hij zich even verantwoordelijk voelt voor zelfverstrekte kinderzorg als de vrouw, komt in de rest van de wereld nauwelijks voor, althans niet aangemoedigd en geaccordeerd door overheid en bedrijfsleven.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Beatrijs Ritsema

Ook op het puur fysieke vlak draagt de man het zijne bij aan reglementering van zijn oerdriften: vijftien procent van de Nederlandse mannen is gesteriliseerd. Onder dertigers en begin-veertigers is sterilisatie een terugkomend gespreksonderwerp. Wanneer het gezinnetje voltooid is met twee kinderen en er uitzicht is op nog zo’n tien, vijftien jaar gemodder met anticonceptie, komt op zeker moment het idee op om het probleem van aanhoudende vruchtbaarheid met wortel en tak uit te roeien. Als moreel correcte oplossing geldt dan dat de man dit klusje opknapt. De vrouw heeft de zwangerschappen, het baren en het zogen voor haar rekening genomen en jarenlang de pil geslikt. Ze vertikt het om haar lichaam nog langer bloot te stellen aan hormonen, ze heeft geen zin in condoomgeklooi (hij trouwens ook niet), dus nu is hij aan de beurt. Het is tenslotte een ingreepje van niks, en daarna is het zorgeloze seks wat de klok slaat. Tal van mannen uit de kennissenkring zijn al onder het mes gegaan, evenzoveel argumenten voor een man om niet achter te blijven en dit kleine offertje te brengen.

Zo gaan de mannen als makke schapen naar de polikliniek om zich te laten helpen. Iedereen blij, zou je denken. Maar toch niet helemaal, want van die gesteriliseerde mannen krijgt tien procent spijt. Eén op de tien lijkt niet veel, maar evengoed melden zich jaarlijks duizenden mannen per jaar voor een hersteloperatie. In het Erasmusziekenhuis in Rotterdam wordt een dag per week besteed aan spijtoptanten die à raison van 2500 euro hun zaadleiders weer aan elkaar gelast willen hebben. Uitbreiding van de service naar anderhalve dag wordt overwogen, omdat de wachtlijst voor de ingreep is opgelopen tot een half jaar.


De mannen willen hun vruchtbaarheid terug, omdat ze gescheiden zijn en een nieuwe vrouw hebben gevonden met – verrassing – een kinderwens. En de mannen zijn zo geëmancipeerd niet of ze doen braaf wat de vrouw graag wil, zodat het hele circus opnieuw begint.

Deze frivole en verspillende manier van medische-zorgconsumptie illustreert nog maar weer eens een vergeten kernleerstuk van het klassieke feminisme: de vrouw beslist over voortplanting en is baas in eigen buik. Vruchtbaarheid is een veel te belangrijke zaak om aan mannen over te laten. Ze moeten hier dus ook niet mee worden opgezadeld, want daar komt ellende van. De vrouw weet of ze wel of geen kinderen wil en wanneer. Mannen hebben daar veel minder uitgesproken ideeën over. Ze weten dat het bij langdurige relaties hoort en als het eenmaal zover is, omarmen ze ook heus wel het vaderschap, maar de wens om hun vruchtbaarheid om zeep te helpen vanuit de wetenschap dat ze genoeg kinderen hebben, borrelt zelden spontaan in hen op. Steriliteit tast de viriliteit niet aan, maar haalt toch een beetje de angel uit het seksueel treffen. Zo’n man wordt minder gevaarlijk, niet alleen voor zijn eigen vrouw, maar ook voor alle andere vrouwen, iets wat op onbewust niveau een motief voor vrouwen zou kunnen zijn om hun man die richting op te duwen. Tevergeefs, want gescheiden wordt er toch wel.

In geval van beslissen over abortus geeft niet de wil van de man maar die van de vrouw de doorslag. Een man kan een vrouw niet dwingen tot abortus, en hij kan haar ook niet dwingen om een zwangerschap uit te dragen. Bijgevolg zou een vrouw geen sterilisatiedruk moeten uitoefenen op haar man om het probleem van haar eigen ongewenste vruchtbaarheid op te lossen. Net zoals vrouwen horen mannen zelf over hun eigen lichaam te beschikken. Sterilisatie voor vrouwen is trouwens tegenwoordig ook een poliklinisch fluitje van een cent, hetgeen mannen-sterilisatie nog veel minder urgent maakt.

Onderwerpen