Spring naar de content

Intriges in Washington

Stel: u gaat een avondje naar de bioscoop en wilt een spannende film zien. U onderwerpt het aanbod aan een kritische blik. U wilt een film die het niet uitsluitend van actie moet hebben maar ook zoiets als een verhaal bevat. U wilt géén film over helden met bovenmenselijke krachten. U wilt evenmin dat de acteurs voortdurend aan het zicht worden onttrokken door beeldvullende explosies. En u zou het waarderen als u een minuut of twintig voor de aftiteling nog geen flauw benul heeft hoe het gaat aflopen. Op zichzelf lijkt dit een alleszins redelijk verlanglijstje. Maar wie bovenstaande criteria op het recente bioscoopaanbod loslaat, treft daar bedroevend weinig thrillers die voor een bezoek in aanmerking komen. Aan bigbudget-actiefilms (James Bond, Watchmen, Terminator Salvation) geen gebrek. Maar dat zijn films die amper suspense bevatten. De personages zijn ‘bigger than life’, en dat staat identificatie in de weg.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Daarmee is beslist niet gezegd dat er geen interessante, dramatische of intelligente films meer gemaakt zouden worden, maar op het terrein van de spannende film worden we de laatste tijd nogal stiefmoederlijk bedeeld. We mogen kiezen uit ofwel een luchtige suikerspin à la Indiana Jones of onbespoten rauwkost als – laten we zeggen – Rendition (een beklemmend en actueel drama met thrillerachtige trekjes). Waar het aan ontbreekt, is het tussenliggende segment. Hoeveel films zijn er in de afgelopen jaren uitgebracht die een hoge amusementswaarde en goede acteerprestaties combineren met échte spanning? Ik heb mijn lijstje met recensies er maar eens bij gepakt. De laatste twee films die aan bovenstaande criteria voldeden, waren Eastern Promises (David Cronenberg) en No Country for Old Men (van de broertjes Coen). Die films dateren allebei van 2007.

Tijd voor het goede nieuws: State of Play is een intelligente, spannende film met verrassende plotwendingen, sterke acteerprestaties en intriges die iets om het lijf hebben. Na een lange reeks spannend bedoelde films waarbij ik schouderophalend toekeek hoe men zich op het scherm uitsloofde, is het een opluchting om weer eens mee te kunnen leven met de personages. State of Play is een bewerking van de gelijknamige (voortreffelijke) BBC-serie uit 2003. Daarin onderzoekt een journalist een moord waaraan een politiek luchtje blijkt te zitten. Zijn vriendschap met een invloedrijke politicus komt daarbij gaandeweg onder druk te staan. Hoewel er bij de vertaalslag van een zes uur durende serie naar een film van ruim twee uur onherroepelijk verhaallijnen (en personages) verloren gaan, is dit een voorbeeldige bewerking. Londen is ingeruild voor Washington, maar regisseur Kevin MacDonald (The Last King of Scotland) heeft niet gemorreld aan de kern van de intriges. Hij durfde wél een casting aan die haaks staat op het origineel. De hoofdredacteur – in de serie een man met een aristocratisch voorkomen – wordt nu vertolkt door een grofgebekte Helen Mirren. En in plaats van de tengere John Simm wordt de reporter nu gespeeld door Russell Crowe. Die slaagt er voortreffelijk in de film naar zijn hand te zetten. Er worden de laatste jaren te weinig films gemaakt die recht doen aan de term thriller. State of Play is eindelijk weer eens zo’n film.


Erik Spaans

State of Play.

Regie: Kevin McDonald.

Vanaf 18 juni in de bioscoop.

1 Bolt(-) – Byron Howard

2 Wit licht (2) – Jean van de Velde

3 Oorlogswinter (3) – Martin Koolhoven

4 Milk(6) – Gus Van Sant

5 Bride Flight (4) – Ben Sombogaart

6 Yes Man(-) – Peyton Reed

7 Australia (5) – Baz Lurhmann

8 The Day the Earth Stood Still (1) – Scott Derrickson

9 Frost/Nixon(9) – Ron Howard

10 Changeling (7) – Clint Eastwood

Onderwerpen