Spring naar de content

Gezellige grafherrie

Ondanks een overdosis aan bier, haar en decibellen heet het Friese Wldrock het gemoedelijkste festival van Nederland te zijn. ‘We are Meuwdahead and we play rock ‘n’ roll!’ door Michiel Blijboom, foto’s Ilvy Njiokiktjien

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Heeft God een e-mailadres? De paus wel (urbi@orbi), maar zijn allerhoogste baas lijkt nog niet in het bezit te zijn van een wifi-aansluiting. De brief die ik van Hem ontvang, op een kruispunt van twee Friese boerenweggetjes met de koddige naam It Poepekrús, is tenminste ouderwets van papier. Het is een noodkreet. “Ik ken je al sinds het eerste moment van je leven,” schrijft Hij. “Ik heb jou geschapen en gewild dat jij er bent. (-) Ik zou zo graag willen dat je besefte hoeveel ik om je geef. Zie je dan niet hoe leeg je hart is en hoe doelloos jouw leven is zonder mij? (-) Ik wil zo graag in een diepe relatie met jou leven, daarvoor heb ik je gemaakt. (-) Ik wil jou zo graag beschermen voor de schade van deze harde God-loze wereld. (-) Luister toch naar mijn stem, geef mij een kans. (-) Ik hou van je en ik zou je heel graag eens willen ontmoeten.”

Tikje klef wel. Zo ken ik God niet. Het vermoeden bestaat dan ook dat Hij dit epistel niet zelf heeft opgesteld, maar dat hier sprake is van – excusez le mot – ghostwriting. Verantwoordelijk hiervoor: de Landelijke Evangelisatie Stichting Naar House uit Giessen. Waarom ik de brief krijg aangereikt is me wél duidelijk, want dit is vandaag niet zomaar een kruispunt van twee Friese boerenweggetjes. Schuin tegenover It Poepekrús ligt het weiland waardoor het aanpalende dorpje Burgum één weekend per jaar op de kaart wordt gezet. Het is het weekend van Wldrock, een festival voor liefhebbers van hardrock en heavy metal. Twee dagen decibellen terugkoppen en bier plassen, na 51 weken van hard werken. Onschuldig vermaak van woest uitziende dames en heren onder wier gescheurde spijkerjas met nop- pen en emblemen een goudeerlijk hart klopt. Dat weet iedereen die zich een beetje in de materie heeft verdiept. Iedereen, behalve de meest godvruchtigen onder ons. Die denken nog altijd dat een hardrockfeestje gelijk staat aan een eredienst voor Satan. Misschien, zo redeneren ze, wordt er wel ritueel bloed gedronken – of offeren ze minderjarige meisjes op een brandstapel, ter meerdere eer en glorie van ‘die knakker met die hoorntjes, van daar beneden’.


Oké, er valt iets voor hun bezorgdheid te zeggen. Ook ik kan moeiteloos een toptwintig samenstellen van songtitels die keihard tegen het zere been der beminde gelovigen aan knallen. Kijk maar:

1. Sympathy For The Devil – Rolling Stones

2. Anal Rape Of The Virgin Mary – Typhus

3. Death To Jesus – Deicide

4. Antichrist Superstar – Marilyn Manson

5. War Against Christ – Venom

6. Judas Be My Guide – Iron Maiden

7. Skeleton Christ – Slayer

8. Kiss The Demon – Mercyful Fate

9. Satan My Master – Bathor

10. Blasphemy – Morbid Angel

11. The Hanged Priest – Mütiilation

12. Sex With Satan – Piledriver

13. Stone Cold Jesus – Overkill

14. Dethrone The Son Of God – Havohej

15. Tormentor Of Christian Souls – Dimmu Borgir

16. Blood Of Christians On My Sword – Graveland

17. The Rape And Ruin Of Angels – Cradle Of Filth

18. Fistfucking God’s Planet – Marduk

19. Drinking With The Devil – Rainbow

20. Gott Ist Tot (Antichrist War Mix) – Impaled Nazarene

Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat geen enkele van deze bands op Wldrock 2009 geprogrammeerd staat – en niet alleen omdat de nummer 1 eigenlijk helemaal geen hardrock maakt. Het hoogst haalbare op het gebied van blasfemie is vandaag Heaven and Hell, de formatie van de bijna 67-jarige zanger Ronnie James Dio. Hij is de man die als klein jongetje van zijn Italiaanse oma leerde hoe je met een naar binnen gekromde duim, middel- en ringvinger twee duivelshoorntjes kunt imiteren, een trucje dat miljoenen hardrockfans over de hele wereld inmiddels hebben overgenomen. Maar maakt hem dat ook tot een dienaar van Satan? Om een indicatie te geven hoe duivels die Dio is: in 1975 zong hij Love Is All onze hitparade binnen – en in het begeleidende Toppop


-tekenfilmpje werd hij verbeeld als een vrolijk kwakend kikkertje. “The world is full of Kings and Queens/who blind your eyes then steal your dreams,” predikt hij tegenwoordig – en als dat duivels is, dan plaatst dat het Republikeins Genootschap in een heel ander maanlicht. Oké, Heaven and Hell is strikt genomen een voortzetting van de groep Black Sabbath, en die heren wilden zich in hun beginjaren nog weleens bezondigen aan occult tijdverdrijf, maar volgens de overlevering duurde dat tot er op een kwade nacht een geest aan het bed van bassist Geezer Butler verscheen met het klemmende verzoek op te houden met die flauwekul. Sindsdien gingen de teksten over marihuana en cocaïne – tot de mannen zich daar te oud voor voelden. De laatste plaat van Heaven and Hell heet weliswaar The Devil You Know, maar heeft net zoveel met heus satanisme te maken als Gordon met goede smaak.

Wldrock heet een van de goedkoopste festivals van Nederland te zijn. In meerdere opzichten, want als je je precies tussen de Jägermeistertent en het hoofdpodium opstelt, hoor je twee bands voor één prijs. Terwijl het linkeroor wordt gestreeld en gekieteld door de Eftelingmetal van Epica, het ensemble rond de beeldschone zangeres Simone Simons, is het voor het trommelvlies ter rechterzijde een kwestie van zandstralen dankzij de decibellenbrakers van Trivium, een sloperscollectief dat pure grafherrie lardeert met af en toe een gitaarloopje uit de erfenis van Thin Lizzy. Om de vijf minuten 180 graden draaien, dan hou je de schade voor beide oren beperkt.

Ach ja, die oren… Die zijn dan al zó verschrikkelijk mishandeld door Bring Me The Horizon, vier van top tot teen volgetatoeëerde jongens uit Sheffield die op een volume speelden dat op Terschelling nog te horen moet zijn geweest en die een bedenkelijke reputatie hebben waar het publieksparticipatie betreft. Uit het programmaboekje: “We hopen wel dat Sykes (zanger Oliver Sykes – MB) zich vandaag gedraagt en niet over een fan urineert omdat zij niet met hem naar bed wil.”


Sykes: “DOES ANYONE LIKE TO DRINK ALCOHOL??”

Luid gejuich.

Sykes: “DOES ANYONE LIKE TO SMOKE WEED??”

Iets minder luid gejuich. Hardrockers zijn bierdrinkers.

En zo wisselt het ene lawaaicollectief het andere af. Het Canadese Voivod heeft een beschonken zanger en een gitarist met behaarde billen. Let wel: dat haar zit vast aan zijn kruin. Killswitch Engage presenteert een voorman die oogt als een kantoorklerk – en klinkt alsof hem zojuist zijn dertiende maand is ontnomen. Ter verhoging van de feestvreugde heeft de gitarist een gordijn omgehangen. “We’ve come here to drink all of your beer and piss into all of your girlfriends’ mouths!” schreeuwt hij tussen twee ondefinieerbare songs door. De waarschuwing wordt door de meute voor kennisgeving aangenomen.

Onder pers en artiesten staat Wldrock al sinds jaar en dag bekend als een van de gemoedelijkste in z’n soort. Waar je op een vergelijkbare bijeenkomst als Fields of Rock zaliger als stukkiesschrijver door de heren van Mojo, de monopolist onder de concertorganisatoren, al bij de ingang een sticker met ‘Paria’ krijgt opgeplakt, daar ben je op het onafhankelijke Wldrock nog gewoon welkom om een hapje mee te eten en schouder aan schouder met de artiesten de keel te smeren. Tekenend voor het welhaast landerige sfeertje backstage is de manier waarop Motörhead zich manifesteert. Ooit stond dit snoeihard spelende triumviraat te boek als de gevaarlijkste band ter wereld. Aanvoerder Lemmy, de 63-jarige bassist met het karakteristieke hoofd – een snor als twee junglebruggen en wratten waaraan je je jas kunt ophangen – sprak eens de legendarische woorden: “Als deze band naast je komt wonen, dan gaat je gras dood.” Maar dat was toen Phil Taylor, pardon Philthy Animal Taylor, er nog drumde. Deze voormalige hooligan van Leeds United wilde nog weleens een plaatopname missen omdat hij zijn vuist kapot had geslagen op het gezicht van een opponent en wordt nog altijd herinnerd aan die keer dat hij, zwaar onder invloed, door de badkamerspiegel wilde klimmen. Zijn pièce de résistance is evenwel dat hij ooit, tijdens een stoeipartijtje met een makker, zijn nek (!) brak. Geen nood, want voorzien van een speciale kraag drumde hij vervolgens vrolijk verder.


De huidige trommelaar, Mikkey Dee, loopt achter het Wldrock-podium als een toegewijde vader te voetballen met zijn zevenjarige zoontje. Samen genieten ze vervolgens van een biefstuk met frietjes, waarbij de noodzakelijke groenten niet worden vergeten. Baas Lemmy ziet het onder zijn bloeddoorlopen ogen gebeuren; zelf heeft hij weer gewoon met whiskey ontbeten. Maar voetbal en vitamientjes ten spijt, drummer Dee stuwt de band ook vandaag naar grote hoogten. Routineus, maar zonder een spoortje sleet stort Motörhead zijn standaardrepertoire over het uitzinnige Wldrockpubliek uit. Lemmy gromt en bromt en rochelt en reutelt als vanouds over ijzeren vuisten (Iron Fist), schoppenaas-kaarten (Ace Of Spades) en de dodelijke dood (Killed By Death). En hoewel hij een pesthekel heeft aan religie – zijn vader was dominee en verliet de kleine Lem toen die drie maanden oud was – vallen er uit zijn mond nimmer godslasterlijke teksten op te tekenen. “We are Meuwdahead and we play rock ‘n’ roll,” luidt zijn strijdkreet en dat is het: niet meer en niet minder.

Misschien zit God daarboven wel gezellig mee te headbangen.