Hommage aan zware metalen

Laten we eens een keer een normaal plaatje maken, moet The Mars Volta hebben gedacht na met het vorige album, The Bedlam of Goliath, het incasseringsvermogen van zelfs de meest doorgewinterde avant-gardist tot het uiterste op de proef te hebben gesteld. Vorig jaar tijdens een optreden op het North Sea Jazz Festival werden alle denkbare songstructuren aan puin geslagen. Gitarist Omar Rodriguez-Lopez en zanger Cedric Bixler-Zavala stonden toen, alsof ze werden geëlektrocuteerd, sidderend op hun benen of lagen stuiptrekkend op de grond. De intrigerende mix van psychedelische rock, freejazz en latin-achtige stijlen die het album Frances the Mute zo bijzonder maakte, verdween die avond in een verraderlijke draaikolk van noise. Maar nu Octahedron dus, een cd die opent met Since We’ve Been Wrong, een song die nog het meest lijkt op een pastiche van een zoetsappige metal-ballad. Cotopaxi, de up-tempo single van het album, is met de unisono gespeelde bas- en gitaarlijnen en klapperende bass- drum óók al zo’n hommage aan het rijk der zware metalen. Geen vervreemdende latin-uitstapjes of uitzinnige freejazz-exploraties dus, maar hooguit af en toe een knipoog naar de progrock van King Crimson. Met Octahedron (achtvlak) zet The Mars Volta de muziekwereld, zij het op een wat vrijblijvende manier, wederom op het verkeerde been.