Ontmoeting in een motel
Acteurs die seizoenenlang een rol in een succesvolle tv-serie spelen, zitten de rest van hun carrière opgezadeld met een luxeprobleem: ze zullen tot in lengte van dagen geassocieerd worden met die ene rol. Sommigen slagen erin een succesvolle doorstart te maken aan de andere zijde van de camera. Ron Howard (Richie Cunningham in Happy Days), Leonard Nimoy (Mr. Spock in Star Trek) en Rob Reiner (‘Meathead’ in All in the Family) hebben zich bijvoorbeeld ontwikkeld tot succesvolle regisseurs. Anderen hebben zich er schoorvoetend bij neergelegd niet aan typecasting te kunnen ontsnappen. Zo beperkt de filmcarrière van Matthew Perry zich tot rollen die rechtstreeks in het verlengde liggen van zijn personage (Chandler) in Friends. Een van zijn tegenspelers in die (razend populaire) sitcom was Jennifer Aniston, beter bekend als Rachel. Na tien seizoenen Friends begon zij aan een filmcarrière waarin ze een ongelijke strijd moest uitvechten met het spook van de typecasting. Dat ze aanvankelijk vooral opdook in romantische komedies was onvermijdelijk. Maar gaandeweg is het Aniston gelukt een andere draai te geven aan haar imago als de goedlachse ‘girl-next-door’. Ze kwam verrassend goed tot haar recht als het titelpersonage in een film met de veelzeggende (want ironische) titel The Good Girl. Daarin speelde ze de caissière van een supermarkt die een buitenechtelijke relatie begint met een labiele romanticus.
De frisse comédienne uit Friends vertolkte opeens een eenzame vrouw die wanhopige pogingen deed haar monotone bestaan te doorbreken. In Management speelt Aniston een enigszins vergelijkbare rol, en opnieuw houdt ze zich voortreffelijk staande. Management wordt geafficheerd als een komedie, maar de sfeer is daar eigenlijk te melancholiek voor. De toonzetting laat zich illustreren aan de hand van een scène uit het begin van de film. De receptionist van een motel op het Amerikaanse platteland (Steve Zahn) onderneemt stuntelige pogingen een van zijn gasten (Aniston) te versieren.
Terwijl ze champagne uit plastic bekertjes drinken, informeert de vrouw rechtstreeks naar zijn motieven. Doet hij dit vaker? Wat hoopt hij te bereiken? De bedremmelde receptionist weet niet goed wat hij moet zeggen. Zij blijft echter ongenadig doorvragen. “Zou je het als een succes beschouwen als je je hand op mijn kont kon leggen?” De receptionist verzekert dat dit zijn stoutste verwachtingen zou overtreffen. De vrouw denkt even na en zegt: “Vooruit dan maar.” Volgt een scène waarin de receptionist aarzelend haar billen betast. Humor? Jazeker, maar dan wel van de ongemakkelijke soort, want de scène is niet alleen geestig maar ook vertederend en schrijnend. Management bevat meer memorabele scènes die verraden dat debuterend regisseur (tevens scenarist) Stephen Belber kan bogen op ervaring als toneelschrijver. Helaas kent de film ook tekortkomingen. Aangrijpende momenten worden plompverloren afgewisseld met luchtige humoristische scènes die de opgebouwde spanning om zeep helpen. Bovendien heeft Belber zijn eersteling zo vol met verwikkelingen gestopt dat de film er een schokkerig ritme van heeft gekregen. Management is een onevenwichtige film en verraadt de typische bekoringen en zwaktes van een regiedebuut. Dat deze film het voordeel van de twijfel verdient, is vooral te danken aan de indringende acteerprestatie van Jennifer Aniston.
Management.
Regie: Stephen Belber.
Vanaf 9 juli in de bioscoop.
