Bloeddorstig

De Provence afficheert zich wel als ‘de geboorteplaats van de rosé’. Maar dat is slechts deels waar. Het wiegje van de blozend roze boreling stond ook nog verderop in Frankrijk, waar de bevalling overigens gepaard ging met flink wat bloedverlies. Waar in het zuiden rosé gemaakt werd door de schilletjes van blauwe druiven te laten weken in het versgeperste sap, hanteerden de wijnboeren in Bordeaux en Bergerac een andere techniek. Daar was rosé trouwens ooit bijvangst. Voordat hij zich echter die status wist te verwerven, bevond hij zich zelfs nog lager in de wijnpikorde: het was afval. Om sterk, geconcentreerd en donkergekleurd rood te krijgen, lieten de lokale producenten hun wijn ‘bloeden’ (saigner). In de beginfase van het wijnmaakproces werd dan een deel van het jonge, lichtgetinte sap afgetapt en vervolgens weggegooid. Tot er iemand eens een glas onder hield, de inhoud als fruitig, sappig en verfrissend ervoer en deze besloot te bottelen: rosé de saignée zag het levenslicht. Eerst reikte de faam niet verder dan de plaatselijke horeca, maar de rest is geschiedenis. Ook in Spanje – dat overigens eveneens het eerste wiegje van de rosé opeist – kent men deze techniek. Al spelen daar de bloedvaten geen rol, maar de traanbuizen. Daar gaat een dergelijke rosé als ‘huilrosé’ door het leven, rosado de lágrima. In Oostenrijk rept men weer over ‘bluten lassen’. Linguïstisch gesproken wellicht minder tot de verbeelding sprekend misschien, maar de inhoud van Rosa 2008 van Umathum vergoedt daarentegen veel. Gemaakt van oude stokken blaufränkisch, sankt laurent en zweigelt uit Burgenland. Handgeoogst. Met gebruik van eigen, lokale gisten in plaats van gecultiveerde. Bijna lichtrood. En een opeenstapeling van frambozen, aardbeien, bramen. Milde kruiderij, peperigheid, mineraliteit, tannines zelfs. Een rosé met bewaarpotentie, die bovendien het hele jaar gedronken kan worden. Dit alles in ogenschouw nemend is de prijs van € 13,70 welbeschouwd geen aderlating. HH