Voor altijd high
Waarin tout gebruikend Amsterdam er een schepje bovenop doet.
Afgelopen zaterdag werd Simon Vinkenoog begraven op St. Barbara, het Amsterdamse penozekerkhof waar ook Sam Klepper zijn laatste rustplaats heeft. Diens collega John Mieremet had aanvankelijk een plekje pal naast Klepper gereserveerd, maar werd uiteindelijk discreet in België gekuild. Ditmaal was het kerkje afgeladen met gebruikers. Inspirator Simon lag opgebaard in een open kist. Zijn mond stond een beetje open. De overledene was in leven een man die nimmer de kiezen op elkaar hield, en het gezelschap dat hem hier uitgeleide deed, leek gemotiveerd om zijn afscheid zo lawaaiig mogelijk te maken.
Vooraan zat vormgever Anthon Beeke in conclaaf met Vera de Vries, vroeger bekend als Xaviera Hollander. De twee moesten tamelijk luid babbelen, want aan het hoofdeinde van Simon brachten twee muzikanten een tribuut aan de overledene. De uitvoerenden werden ook door de overige bezoekers volkomen genegeerd, want men had uitsluitend oog voor elkaar. Zoals de Amsterdamse wethoudster Marijke Vos, die op foto drie een bekende ontwaart en onverwijld een praatje aanknoopt.
Helemaal ongelijk hadden ze niet, want toespraken waren strikt verboden deze dag. De familie had besloten dat niemand dat zo goed kon als Simon. Alleen de hoogbejaarde dichter Louis Lehmann deed er waardig het zwijgen toe. Maar dat doet hij eigenlijk al jaren.
Klokslag twaalf uur werd besloten het deksel op de kist aan te brengen. De kist zelf was inmiddels royaal afgevuld met joints, sigaretten, aanstekers, notitieboekjes en tal van uitgeprinte e-mails met tips en verzoekjes voor aan gene zijde. Simon werd op de schouders genomen, en in een bonte stoet ging het naar de droeve kuil. Hier stelde men zich in een rij op teneinde een schep zand op de kist te gooien. Potsierlijk was de man die vanuit de bosschages de kuil benaderde en zich na een korte schermutseling meester maakte van de spade. Het was ex-kabouter Roel van Duijn, die niet achteraan wenste aan te sluiten. Hij verdween even schielijk als hij gekomen was.
Foto vijf is van de dichteressen Diana Ozon en Neeltje Maria Min, zojuist klaar met hun scheppende werkzaamheden. Een snelle inventarisatie leerde dat een handjevol BN’ers acte de présence had gegeven. De koningin had weliswaar een briefje naar de weduwe gestuurd, maar majesteit kon tijdens het opstellen ervan klaarblijkelijk niet op de naam Vinkenoog komen. “Bij het overlijden van Uw man zend ik U en de Uwen mijn gevoelens van oprecht medeleven. Met hem heeft ons land een uniek schrijver verloren. Beatrix, Tavarnelle, 13 juli 2009.”
Het mag dan ook geen verbazing wekken dat de Amsterdamse hasjhandel zich per saldo het royaalst toonde inzake het naar buiten brengen van een immens verlies.
