Woestijnblues
Vaak zeggen beelden meer dan woorden. Er bestaat een foto van de Malinese groep Tinariwen waarin de essentie van deze pioniers van de assoef – de woestijnblues – werd gecomprimeerd tot één simpele afbeelding. De musici zitten in traditionele klederdracht rond een kampvuur in het zand van een duistere woestijn. Op de voorgrond staat een versterker met daarnaast twee gitaren die achteroverleunend met de koppen tegen elkaar schuin in het zand staan. Traditie, woestijn en gitaren: deze drie-eenheid verklaart de vonk die de muziek van Tinariwen iets goddelijks geeft. De gitaren waarmee tapijten worden geweven die minstens net zo hecht en kleurrijk zijn als de kleden die hun studiovloer in de zuidelijke Sahara bedekken.
Daar, in Tessalit, werd het nieuwe album Imidiwan: Companions opgenomen. Hoe dat in zijn werk ging, is te zien op de dertig minuten durende bonus-dvd. Daarop ook interviews met de bandleden. Oprichter Ibrahim Ag Alhabib zag als vierjarig jongetje hoe zijn vader, behorend tot het rebellerende volk der Toearegs, werd geëxecuteerd door de Malinese militairen die aan het eind van het Franse koloniale bewind de macht hadden gegrepen. Het behoud van de Toeareg-cultuur en het tot klinken brengen van de stem van de Malinese woestijn is de missie van Tinariwen. In die stem weerklinken niet alleen eenzaamheid, nostalgie, angst en verlangen, maar ook de warme vriendschap rond een kampvuur in de nachtelijke woestijn.
