Spring naar de content

Pastiches

Veel jazzmusici vinden dat stijlen als swing, bebop en latin jazz geconserveerd moeten worden. Zij doen dit door pastiches van beroemde composities en arrangementen uit de jaren veertig, vijftig en zestig te schrijven. Die stukken worden dan weer opgenomen en live uitgevoerd. Wanneer we een vergelijking met de schilderkunst maken, komt dit neer op – laten we Rembrandt maar als voorbeeld nemen – het schilderen van een soort Nachtwacht met een andere lichtval en een handvol nieuwe modellen. Han van Meegeren werd beroemd door zijn briljante pastiches van oude meesters, maar ging toch de geschiedenis in als meester-vervalser en niet als geniaal autonoom artiest. Luisterend naar het album Emergence van de Amerikaanse trompettist Roy Hargrove krijg je al snel de indruk dat je te maken hebt met het audio-equivalent van Van Meegerens Emmaüsgangers. Hargroves orkest klinkt als de bigbands van Dizzy Gillespie, Thad Jones & Mel Lewis of een band waarvan de naam je even ontschoten is. De Italiaanse vocaliste Roberta Gambarini speelt de rollen van Sarah Vaughan en Ella Fitzgerald, en zij doet dit met verve. Kennelijk is er een markt voor dit conservatisme, maar de echte muziekliefhebber trekt the real thing uit de kast. Want dat is het mooie van muziek: de Rembrandts van de jazzgeschiedenis staan binnen ieders handbereik.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Onderwerpen