Luchtige electropop

La Roux

Elly Jackson is twintig, een nachtmerrie voor haar platenmaatschappij en ze heeft een golf in haar rossige kuif waarvan het hart van iedere surfer harder gaat kloppen. Zo’n gimmick is onontbeerlijk voor een artiest die in het nieuwe millennium de discotoorts over wil nemen van synth-popduo’s à la Eurythmics. Het gestileerde uiterlijk van Annie Lennox in de Eurythmics-clips was immers minstens zo doorslaggevend voor het succes van die band als de liedjes van Dave Stewart. Niet dat Jackson erg werd be-invloed door Lennox: de rossige, androgyne zangeres had als kind meer bewondering voor Joni Mitchell. Jackson schreef dan ook vanaf zeer jonge leeftijd autobiografische hartepijnliedjes. Ze begeleidde zichzelf toen nog op gitaar, maar Ben Langmaid, de producer die zij via via ontmoette, gaf haar een synthesizer en binnen de kortste keren transformeerde zij al die diepe songs tot luchtige, dansbare electropop. Jackson en Langmaid gingen onder de naam La Roux optreden en hun single In for the Kill eindigde op de tweede plaats van de Britse charts. Bulletproof, de opvolger, schoot zelfs door naar de top. Gek is dat niet. Het samengaan van emotionele liedjes en vrolijke electropop lijkt een slecht huwelijk, maar blijkt op La Roux tóch een duurzame relatie. Zeker wanneer ze zo oprecht en met zo’n bijzondere stem gezongen worden als Jackson dat doet.