Stardust

Volgens initiatiefnemer en (mede)organisator Michael Lang, die er veertig jaar na dato een boek over schreef (Woodstock – Het verhaal achter het legendarische festival) was deze samenscholing van blije cannabisrokers en op (slechte) lsd trippende bloemenkinderen vooral bedoeld als een manifestatie van het ‘andere’ Amerika: vreedzaam, harmonieus en bezield door een hartstochtelijk geloof in een betere wereld, zonder gewapende conflicten en kapitalistische uitbuiting. Make love, not war.

Carlos Santana, die op het podium van dit festival doorbrak, zei er onlangs dit over: “In Woodstock zag ik een collectief avontuur, dat iets symboliseerde wat tot op de dag van vandaag geldig is. Toen de Muur viel, was Woodstock erbij. Toen Mandela werd vrijgelaten, was Woodstock erbij. (-) Woodstock is nog steeds aanwezig, elke dag weer.”

Zo bezien is Woodstock dus niet zozeer een concreet evenement, maar eerder een mentaliteit: een levensinstelling die van ongebroken optimisme getuigt en ervan uitgaat dat de mens in wezen goed is en het kwaad in de wereld een halt toe kan roepen. Vooral als al die mensen van goeden wille opeens ergens samenkomen en hun krachten kunnen bundelen. Want dat aspect (de massale opkomst) heeft op iedereen die erbij was de meeste indruk gemaakt, zoals blijkt uit de interviews met deelnemende musici en toevallige festivalbezoekers waaruit Michael Lang soms een paar citaten plukt.

Al die langharige, dromerige jongens en meisjes van de ‘tegencultuur’ bleken zichzelf tot dat moment beschouwd te hebben als marginale eenlingen, buitenbeentjes zonder macht of status, die het moesten opnemen tegen de overweldigende desinteresse en/of afkeer waarmee ze door de meerderheid (zeg maar: de brave, gezagsgetrouwe generatie van hun ouders) werden bejegend. Maar daarin hadden ze zich dus vergist, want onverhoeds waren ze met zeer velen!

Half a million strong, zoals Joni Mitchell, die er zelf niet bij kon zijn, naderhand triomfantelijk memoreerde in de lyrische song die ze over Woodstock schreef. Zo veel eensgezindheid moest wel op een spiritueel keerpunt duiden, dat kon toch gewoon niet anders?

De realiteit van het festival was een stuk prozaïscher, zo blijkt uit Langs terugblik. Aanhoudende regen en onweer zorgden ervoor dat de groene landerijen van ‘Yasgur’s farm’ op de tweede dag van de festiviteiten al in een modderbad waren veranderd, en achter de schermen werd wanhopig onderhandeld over gages en voorschotten, want zonder contante betaling vooraf wilden gevestigde popgroepen als The Who en The Grateful Dead niet optreden. En het hek dat de betalende bezoekers had moeten scheiden van de mensen zonder reservering kwam er nooit, evenmin als de kaartjesloketten, zodat het festival gratis toegankelijk verklaard moest worden. Wat de idealistische, tamelijk onervaren initiatiefnemers na afloop op een dreigend faillissement en juridisch gedoe kwam te staan. Alleen de film zorgde in later jaren voor een respectabele winst van vijftig miljoen dollar, maar daar hebben Michael Lang en zijn nog onzakelijker hippievriendje Artie Kornfeld nooit een cent van gezien.

Tragikomisch, dit verhaal achter de mythe, en leuk om te lezen, al was het maar vanwege het hoge nostalgiegehalte.

Emma Brunt

1 Taal is zeg maar echt mijn ding (1) – Paulien Cornelisse

2 Echte mannen eten geen kaas (2) – Maria Mosterd

3 Bindi (3) – Maria Mosterd

4 De Prooi – Blinde trots breekt ABN Amro (4) – Jeroen Smit

5 Ik stond laatst voor een poppenkraam (6) – Lucie Mosterd

6 De gevallen engel (8) – John van den Heuvel & Bert Huisjes

7 Klunen (re) – Kluun

8 De paardenjongen (7) – Rupert Isaacson

9 Was hij in de aanbieding? (-) – Yvonne Kroonenberg

10 De man en zijn fiets (5) – Wilfried de Jong