Leven na de dood

Karin Slaughter eindigt haar nieuwste boek, Genesis, met een dankbetuiging aan haar lezers. Ze schrijft: “Ik heb vol overtuiging aan Sara’s verhaal gewerkt, en ik hoop dat jullie het de moeite waard hebben gevonden.” Die opmerking komt niet zomaar uit de lucht vallen. Slaughter heeft een trouwe schare fans – niet in de laatste plaats in Nederland, waar ze het afgelopen jaar met acht (!) titels in de topzestig van best verkochte spannende boeken was vertegenwoordigd – en ze was die fans iets schuldig.

Met haar Grant County-reeks, over kinderarts Sara Linton die ‘bijklust’ als lijkschouwer op het platteland van Georgia, greep Slaughter haar lezers van meet af aan bij de lurven. Maar de serie begon wat sleets te raken, vooral door het om elkaar heen draaien van Sara en haar grote liefde, politieman Jeffrey Tolliver. Dat vond Slaughter zelf ook. Voor sommige misdaadauteurs is zoiets reden om überhaupt nooit aan een serie te beginnen: op een gegeven moment slaat de verveling toe. En als het publiek zich de hoofdpersoon (of hoofdpersonen) eenmaal heeft toegeëigend, zie er dan nog maar eens met goed fatsoen van af te komen.

Colin Dexter pakte dat in Een berouwvolle dag (2000) rigoureus aan. Hij liet Morse – een van de meest succes- volle fictieve detectives van de vorige eeuw – de geest geven. Dexters publiek was ontroostbaar. Maar Ian Rankin vond zo’n afscheid van zijn antiheld rechercheur Rebus te definitief en te pijnlijk voor zijn lezers – en misschien ook wel voor zichzelf. Hij liet in Laatste ronde (2008) de deur op een kier staan. En dat kan geen kwaad. Want zoals Conan Doyle al bij Sherlock Holmes ondervond: de lezers pikten de dood van hun held niet en Doyle zag zich genoodzaakt Holmes uit de dood te laten herrijzen.

Als schrijver neem je dus een risico als je een populair personage de nek omdraait. In Onaantastbaar (2007) nam Slaughter dat risico. Zij offerde Jeffrey op om de serie – ook voor zichzelf – fris te houden. Een geslaagd maar voor veel lezers onaangenaam besluit. Slaughter voelde zich destijds zelfs verplicht in een open brief aan haar publiek (op haar website) tekst en uitleg te geven. En nu is er dan Genesis, waarin Sara Linton zich over het verlies van Jeffrey heen probeert te zetten.

Sara is naar Atlanta verhuisd om niet voortdurend aan Jeffrey te worden herinnerd. Ze stort zich op haar werk op de EHBO-afdeling van een ziekenhuis en houdt zich verre van misdaad. Totdat er een gruwelijk toegetakelde vrouw wordt binnengebracht en Sara toch weer de kriebels krijgt. De rechercheurs die op de zaak zitten zijn voor Slaughter-liefhebbers geen onbekenden, want de schrijfster brengt Sara in contact met de hoofdrolspelers uit haar Will Trent-serie.

Zo’n samenvoeging van op zichzelf staande karakters kan makkelijk tot onheil leiden. Agatha Christie, wier lezers aandrongen op een ontmoeting tussen Miss Marple en Hercule Poirot, begreep dat deze ‘stars in their own right’ elkaar volledig in de weg zouden zitten – en waagde zich er dus niet aan. Maar bij Slaughter pakt het verrassend goed uit. Je zou haast denken dat ze de interessante figuur van Trent met Triptiek (2006) speciaal voor Sara in het leven heeft geroepen. Dat Trent, die een zeer traumatisch kindertehuisverleden heeft en analfabeet is, nu kennismaakt met een kinderarts die weet wat lijden is, kan althans bijna geen toeval zijn.

Slaughter is altijd erg begaan met haar personages en hun persoonlijke ontwikkeling. Dat is ook in dit boek het geval, zoals het politiewerk bij haar eveneens weer in trefzekere handen is. Maar haar hart lijkt meer te liggen bij het wel en wee van Sara, Trent en zijn verfrissende collega Faith dan bij het onderzoek naar de maniak die de vrouw zo vreselijk heeft mishandeld; op dat vlak is Slaughter ook weleens verrassender geweest. Haar nieuwe stokpaardje lijkt vooral de ontluikende paringsdans tussen Sara en Trent. Maar daarvoor moet Trent eerst loskomen van zijn echtgenote, en daar krijgt Slaughter nog een spannende kluif aan.