Chique chips

Een door driesterrenchef Joël Robuchon verzorgd zevengangendiner bij Bruno Paillard thuis staat mij nog steeds in de smaakpapillen gegrift. De belletjestycoon wilde daarmee bewijzen dat champagne niet slechts als aperitief hoeft te fungeren. Paillards dappere poging ten spijt drinkt ik mijn favoriete Billecart-Salmon brut réserve toch nog immer het liefst voor de maaltijd. En dan bij voorkeur met een kaasstengeltje, ook een klassieke wijn-spijscombinatie overigens. Toch kent deze knabbel een geduchte concurrent, nota bene eentje uit de onderste regionen van de snackpikorde. En dan heb ik het niet over olijven of pinda’s, beide gegarandeerd de doodsteek voor bijna iedere wijn, maar over chips. Wie Lay’s dan toch echt te ordinair vindt, zoekt zijn heil in Burts. Mooie, nieuwe lijn, in het Engelse Devon gemaakt met lokale, milieuvriendelijke aardappels van een op de verpakking genoemd perceel, een beetje à la het single vineyard-principe. Bovendien met de hand gefrituurd door een bakker die eveneens met naam en toenaam wordt genoemd. Eerdaags verschijnen hier zeven smaakvarianten, waaronder firecracker lobster en met Chinese Tientsin-pepertjes. Ik hield het echter bij de nederige sea salted. Dat leidde tot acute eb in de flte.