Beetje praalziek
“Eerlijk gezegd is dit een no brainer,” poneert de Britse rietblazer Courtney Pine in zijn toelichting bij het nummer The Sound of Jazz? “De ultieme vorm van muzikale expressie,” vervolgt hij, “is geïmproviseerde muziek of jazz, die vanuit haar Afrikaanse wortels werd gecreëerd in New Orleans.” Over die stelling zouden heel wat musici wel een stevig robbertje met Pine willen discussiëren, zeker wanneer de saxofonist vervolgens stelt dat heel wat muziek die in Europa jazz heet, naar zijn maatstaven helemaal geen jazz is. Wie denkt die Pine wel niet dat hij is?
Op zijn nieuwe album Transition in Tradition toont hij zich, net als zijn Amerikaanse vakbroeder Wynton Marsalis, een oprechte, doch enigszins praalzieke conser-vator van het cultuurgoed jazz. De improvisaties van de technisch zéér vaardige Pine willen namelijk nogal eens verzuipen in een veel te hoog mama-kijk-zonder-handengehalte. Bij een man die beweert dat hij het allemaal zo goed weet, gaat die praalzucht makkelijk irriteren.
De ironie wil dat hij zich juist in The Sound of Jazz? te buiten gaat aan halsbrekende capriolen die niet door iedereen als diepgaande jazz zullen worden ervaren. Het album is een hommage aan Sidney Bechet, maar het is maar zeer de vraag of deze aartsvader van de jazz er blij mee zou zijn geweest.
