Ondiep water
Naar aanleiding van Mokes debuutalbum Shorland viel de clichékwalificatie ‘on-Nederlands goed’ nogal eens. Je kunt die uitspraak opvatten als een relatief compliment aan Moke, om-dat zo’n stempel ook inhoudt dat alle andere muziek in Nederland in principe kennelijk matig of slecht is. Nog steeds geldt voor deze Amsterdamse rockband dat ze Eenoog, en dus koning, zijn in het land der blinden. Maar weinig Ne-derlandse bands kunnen zo overtuigend een vette Britpopsound neerzetten.
De songs op het net verschenen The Long & Dangerous Sea maken daar geen uitzondering op. Het geluid is massief, de catchy songs hebben hooks van heb ik jou daar en de muzikali- teit van de band staat geen moment ter discussie. Hun creativiteit echter wel: de sound van Moke is, ondanks de toevoeging van strijkers, nog steeds inwisselbaar voor die van talloze post-U2-bands. De akkoordenschema’s, ritmes en rifjes klinken zo voorspelbaar dat je na éénmaal luisteren het hele album al in je hoofd hebt.
Een compliment? Mis-schien. Écht goede muziek ligt onder de oppervlakte.
Bij Moke zoek je daar ver-geefs naar. De zee mag dan lang en gevaarlijk zijn, maar te ondiep om plaats te bieden aan de verborgen schatten die we na een aantal luistersessies toch zo graag nog willen ontdekken.
