We zijn Willem-Alexander zat
U moet een fantastisch leven leiden, waarvoor u eigenlijk niets bijzonders hoeft te verrichten. En dan zo’n gezicht: boos, altijd boos. Maar op wie in hemelsnaam? En hoezo eigenlijk? Open brief aan de kroonprins.
Het begon afgelopen zomer met de rechtszaak tegen het Amerikaanse persbureau AP. U liet de Nederlandse fotopers optrommelen voor het jaarlijkse vakantiefotomoment op het strand van Wassenaar. Maar de foto’s waren nog niet genomen of u en uw gezin stonden in Argentinië op de ski’s. Kennelijk moest de shoot in Wassenaar ons de indruk geven dat u voor een vakantie in eigen land opteerde, en eerder had staatssecretaris Heemskerk al vanwege de crisis opgeroepen het vakantiegeld toch vooral in Nederland te besteden. Maar in werkelijkheid was uw bestemming een heel andere, een luxere. Toen daarvan kiekjes verschenen, probeerde u dat tegen te houden door u te beroepen op het recht op privacy. U spande een rechtszaak aan en de rechter gaf u gelijk.
U loopt toch lang genoeg mee om te weten dat elk medium die Argentijnse foto’s wilde hebben, want ze stonden in schril contrast met ‘Wassenaar’, en daarmee waren ze nieuwswaardig. Bovendien waren het veel aardigere, spontanere plaatjes dan die van het verplicht opzitten aan het winderige Noordzeestrand.
Uw gerechtelijke overwinning houdt in dat u voortaan elk privé-plaatje dat u niet zint, en dat in de pers verschijnt, kunt verbieden en tegenhouden. Maar heeft u er wel eens aan gedacht wat een afbreuk u aan uzelf doet bij eventuele nieuwe gevallen en volgende rechtsgangen? De rechter zal u weer gelijk geven, en daarna nog een keer en vooruit, nog een keer. Intussen heeft de (foto)journalistiek volkomen lak aan u. Uw fijngevoeligheid jegens de pers duidt wat mij betreft op een verontrustend gebrek aan besef van wat uw rol vermag te zijn.
Het gehele artikel staat in de HP/De Tijd van deze week.
