Ontwapenend drama
De loopbaan van de Britse actrice Brenda Blethyn valt uiteen in twee overzichtelijke delen die van elkaar gescheiden worden door de film Secrets and Lies (1996). In dat drama zette Blethyn een verpletterend sterke rol neer als een zorgzame vrouw die gebukt gaat onder familie-sores, schuldgevoelens en geheimen. De film won de Gouden Palm op het festival van Cannes, en Blethyn, die tot dusverre vooral bescheiden tv-rolletjes had gespeeld, smaakte het genoegen opeens op de verlanglijstjes van toonaangevende filmmakers te staan. Daar staat ze nog steeds, getuige de volharding die de Frans-Algerijnse regisseur Rachid Bouchareb aan de dag legde om haar te strikken voor London River. Toen Bouchareb te horen kreeg dat Blethyn langdurig niet beschikbaar was, besloot hij geen andere hoofdrolspeelster te benaderen, maar de opnamen simpelweg een jaar uit te stellen. Dat geduld is beloond. Blethyn levert in London River haar beste acteerprestatie sinds Secrets and Lies.
Ze speelt een vrouw die een rustig leventje leidt op het eiland Guernsey. Haar (enige) dochter is naar Londen vertrokken. Hoewel ze elkaar regelmatig bellen, heeft ze amper enig benul van het leven dat haar dochter leidt. Als na de terroristische aanslagen van 7 juli 2005 al haar telefoontjes onbeantwoord blijven, besluit ze af te reizen naar Londen. Er volgt een wanhopige zoektocht en een ongemakkelijke kennismaking met een oude Afrikaanse man die eveneens op zoek is naar zijn kind.
Het contrast tussen deze twee mensen vormt de dramatische kern van London River. Dat is natuurlijk vaker vertoond. De omzichtige toenadering van twee contrasterende personages die ogenschijnlijk niets met elkaar gemeen hebben, vormt een ietwat plichtmatige formule die al in ontelbare films werd toegepast. In het ongunstigste geval leidt dat tot kleffe drama’s waarin op obligate wijze wordt opgeroepen tot ‘wederzijds begrip’ (of woorden van gelijke strekking). In het gunstigste geval levert het ontregelende en ontwapenende films op die de toeschouwer in hart en ziel weten te raken. London River behoort tot de laatste categorie.
Rachid Bouchareb (die drie jaar geleden indruk maakte met het oorlogsdrama Indigènes) moet zich van meet af aan hebben gerealiseerd dat het welslagen van de film volledig afhankelijk was van de casting. Brenda Blethyn weet de dodelijk verontruste moeder zo krachtig en overtuigend te vertolken dat de emoties door het filmscherm heen breken en haar personage bijna fysiek aanwezig lijkt in de bioscoopzaal.
Maar de onhandige Afrikaanse man die voorbijgangers – foto in de hand – vraagt of ze zijn zoon misschien gezien hebben, is evenzeer een staaltje van trefzekere casting. Hij wordt gespeeld door de uit Burkina Faso afkomstige Sotigui Kouyaté, die eerder met Bouchareb had samengewerkt in Little Senegal (2001). Met zijn boomlange, magere lijf, melancholieke oogopslag en mottige dreadlocks oogt Kouyaté zowel aandoenlijk als waardig. Zijn verschijning ontregelt en ontroert, maar blijft toch ook enigszins ongrijpbaar. De jury van de Berlinale kende Kouyaté eerder dit jaar een Zilveren Beer toe. Een terechte onderscheiding voor een indringende en aangrijpende film.
Erik Spaans
London River. Regie: Rachid Bouchareb. Vanaf 8 oktober in de bioscoop.
1 Fast & Furious 4 (8) – Justin Lin
2 Knowing (-) – Alex Proyas
3 Prison Break 4 (3) – Paul Scheuring
4 Battlestar Galactica 4 (-)
5 Watchmen (1) – Zack Snyder
6 He’s Just Not That Into You (-) – Ken Kwapis
7 The Reader (4) – Stephen Daldry
8 Barbie and the Three Musketeers (-) – William Lau
9 17 Again (5) – Burr Steers
10 Marley & Me (2) – David Frankel
