Grassige witte
In Nieuw-Zeeland – en dan met name in Marlborough – groeit de sauvignon blanc tot in de hemel. Letterlijk bijna. Zo’n beetje iedere beschikbare vierkante meter van dit noordelijke wijnbouwgebied op het Zuideiland is ermee beplant. “Tot aan de dakterrassen aan toe,” mocht ik laatst noteren tijdens een proeverij van New Zealand’s Finest. Voordeel van het grote aanbod is dat de prijzen wat sympathieker worden. Waar tot voor kort toch veelal een tientje verlangd werd, is er inmiddels ook flink wat aanbod in de categorie vijf tot zes euro. Veelal wijn gemaakt van jonge stokken die door de wijnmakers nog niet geschikt worden bevonden voor het grote werk. Of die dat door de ligging van de wijngaard misschien ook nooit worden. Onder tien euro blijft het daardoor nog steeds goed oppassen. Maar er zijn uitzonderingen, waarvan ik er een aantal heb geselecteerd voor mijn nieuwe Wijnalmanak met beste wijnen tussen vijf en tien euro.
Een van de aardigste in het segment tussen vijf en zes euro is de Fault Line 2008 van C1000 (€ 5,99) en die is gemaakt door een vrouwelijke wereldreiziger. Wijnmaakster Alana McGettigan deed ervaring op op onder andere Sicilië, in Veneto, Friuli, Abruzzo en in de Languedoc-Roussillon. In de Australische cool climate-regio Hunter Valley leerde zij vooral ‘fris wit’ maken, met name van de verdelhodruif. En juist die knowhow ging mee richting Marlborough. Daar is zij nu bij een wijnbedrijf met de vrolijke naam Kiwi-Oeno verantwoordelijk voor deze Fault Line. Een sappige witte. Aangenaam grassig, wat geflirt met kruisbessen, artisjokken en asperges. Goed droog en met aangename zuren. Prima aperitiefwijn. Maar ook verrassend als begeleider/ingrediënt bij een plaatselijke specialiteit die ik ooit in de voornoemde ‘Hunter’ kreeg voorgeschoteld: oester die was afgetopt met een scheutje sauvignon blanc. In één keer naar binnen en een fijne combinatie van zoet-zilt-zuur valt u ten deel. De mond daarna nog eens flink naspoelen met Fault Line wordt van harte aanbevolen.
