Stuiterende rubberbal
Hoewel de namen van de vijf musici even groot op de cover van het album figureren, is Heaven on Earth toch duidelijk een showcase voor het uitzonderlijke talent van de extraverte saxofonist James Carter. Jeff Levenson, producer bij het Half Note-label, wilde in de New Yorkse Blue Note-club een live-sessie rondom Carter organiseren, maar zag niet veel in een samenraapsel van musici die op een bepaalde datum toevallig beschikbaar waren. Uiteindelijk kwam hij met een lijstje namen aan zetten dat op zijn zachtst gezegd niet helemaal voor de hand liggend was. Alleen bassist Christian McBride was een logische keuze: Carter en McBride kruisten al vaker de degens. Maar organist John Medeski, gitarist Adam Rogers en drummer Joey Baron komen duidelijk uit andere jazzwerelden, maar verwierven op hun respectievelijke instrumenten een status die vergelijkbaar is met die van de saxofonist.
Een spannende confrontatie dus, die bovendien nog goed uitpakte. De musici stoeien met hoorbaar plezier met een aantal relatief obscure stukken van onder anderen Django Reinhardt, Lucky Thompson en Larry Young. Vooral wanneer McBride zijn contrabas verruilt voor de basgitaar, krijgt de muziek bijna James Brown-achtige kwaliteiten. En dan, zoals in Diminishing en Heaven On Earth stuitert het ritme als een rubberbal en vergeven we het kwintet dat deze all star-cd af en toe heel even wegzakt naar het niveau van een vrijblijvende jamsessie.
