Sting komt thuis
Een kerstplaat mag het niet heten, want Stings nieuwe cd is bedoeld voor het hele winterseizoen. Een weemoedig gesprek met de zanger over oude hits, de kracht van klassiek en het verlangen naar zijn geboortegrond.
Sting is overal. In de sfeerloze feestzaal van het hotel, waar een plaatselijke entertainer een mislukte poging doet om met microfoon en synthesizer het publiek te vermaken. In de taxi, waar het plaatselijke radiostation Fields of Gold speelt terwijl wij door de heuvels rijden die Sting vermoedelijk ooit hebben geïnspireerd tot het schrijven van dit lied. De barman van de plaatselijke pub weet te vertellen dat hij nog bij Sting in de klas heeft gezeten (toen die nog geen popicoon maar leraar was), en dat Sting overmorgen met een pistoolschot de Great Northern Race zal openen, een marathon die duizenden mensen op de been brengt. Zo ver is het nog niet. Vandaag staat de vroegere voorman van The Police en eminence grise van de popmuziek in een sprookjeskasteel de wereldpers te woord. Circus Sting draait op volle toeren om zijn nieuwe cd te promoten. Een kerst-cd, al werpt Sting iedereen die dat woord in de mond neemt nijdige blikken toe. “Ik hou niet van Rudy the Rednosed Reindeer. Ik hou niet van Santa Claus en Jingle Bells.”
Hij zag dat hele idee van de platenmaatschappij van meet af aan niet zitten, maar wilde wel nadenken over iets anders: een ‘breder concept’. Gaandeweg kwam hij op het thema winter. Sting: “Omdat het een prachtige metafoor is voor de levensfase waarin ik verkeer. Ik ben 57. Op die leeftijd gaat reflectie een rol spelen in je leven. En geen betere tijd voor reflectie dan de winter. Wij noorderlingen houden van de winter. Het leven gaat trager. Het is een tijd om tot jezelf te komen.
Ondanks de dagelijkse ontberingen heeft de winter iets magisch. Ik herinner me, als zoon van een melkboer, hoe ik vroeger mijn vader hielp met het rondbrengen van de flessen. Dikke pakken sneeuw veranderden mijn desolate leefomgeving in het havengebied van Newcastle in een klap in een glinsterend sprookjeslandschap. Vaak ook zat ik ’s avonds bij de kolenkachel, de enige warmtebron in ons vochtige Victoriaanse huisje en keek ik naar de schaduwen van het vuur op de muur. Ik zag er geesten en schimmige spoken dansen. De winter is het seizoen van de fantasie.” Dat gevoel wil Sting met If on a Winter’s Night overbrengen.
Het gehele artikel staat in de HP/De Tijd van deze week.
