Géén Sinatra

Soms kan een artiest in een vroeg stadium van zijn carrière al behoorlijk wat weerstand kweken. Zo herinner ik mij Michael Bublé vooral als de man die op een van zijn eerste dvd’s al toespelingen maakt op de vele natte damesslipjes in de zaal voordat hij nog maar één noot heeft gezongen die zelfs maar in de búúrt van Frank Sinatra komt.

Pappen en nat houden, moet het devies van deze Canadese crooner hebben geluid, een adagium dat ook de leidraad lijkt te zijn geweest tijdens het samenstellen van zijn nieuwe Crazy Love, een album waarop Bublé iedereen te vriend én opgewonden wil houden. Na een bombastische uitvoering van de klassieker Cry Me A River komen we meteen al bij het hoogtepunt van Crazy Love: een briljant bigband-arrangement van de standard All Of Me, een muzikaal festijn waar Count Basie graag mee had willen pronken – en dat deed hij ook. Op het album Sinatra At The Sands speelt de Basie Band dit door Quincy Jones en Billy Byers geschreven arrangement terwijl Sinatra even een schoon overhemd aantrekt. Een leuk idee van Bublé om er nu wél bij te zingen, maar niet echt een slim idee.

Crazy Love is een vaardig gespeeld, technologisch hoogwaardig kwaliteitsproduct met een paar gezellige gastsolisten, maar de vergelijking met Sinatra kan Bublé voortaan maar beter voor altijd uit de weg gaan.