Authentiek talent
Op het afgelopen Nederlands Filmfestival ging de documentaire Bert van den Brink – Mijn piano is een spiegel in première. In die film horen we de blinde pianovirtuoos zeggen dat die spiegel voortdurend ‘dat kan beter!’ tegen hem zegt. Het instrument benadrukt streng dat het de potentie heeft om de meest goddelijke klanken voort te brengen, maar dat de vingers van de pianist het zelf moeten doen.
Deze interessante documentaire zit als bonus-disk bij Reflections, Van den Brinks eerste album nadat hij in 2007 werd onderscheiden met de VPRO/Boy Edgar Prijs, de belangrijkste onderscheiding voor jazz en geïmproviseerde muziek van Nederland. Alle loftuitingen die het juryrapport deden opbollen – ‘qua spel, zoals alleen de allergrootsten, meteen herkenbaar, qua stijl onherkenbaar, dus uniek’ – gelden ook voor dit album. Reflections is een registratie van een concert in de Terneuzense jazzclub Porgy & Bess. Van den Brink musiceerde daar in triobezetting (Hein van de Geyn: contrabas, Hans van Oosterhout: drums) en als de geluidskwaliteit van de opnamen niet de 21ste-eeuwse perfectie zouden hebben, dan zou je zweren dat hier een authentiek talent uit de jaren vijftig aan het werk is. Van den Brink slaagt erin om zijn op de bebop geënte stijl te laten klinken of hij het genre zelf heeft bedacht. En in zijn geval is dat ook bijna zo.
