Scheidsrechter
We blijven in Afghanistan. Weliswaar beloofde het kabinet twee jaar geleden dat de Nederlandse militairen in 2010 hoe dan ook zouden verdwijnen uit het land dat zijn president op frauduleuze wijze kiest, maar we blijven toch. De enige vraag: welk argument gaat PvdA-fractievoorzitter Mariëtte Hamer gebruiken om te verklaren waarom de sociaal-democraten wederom een verkiezingsbelofte breken? Wordt het voortschrijdend inzicht of hebben we het in 2007 verkeerd begrepen en gaat het nu om een héél andere rol? Of allebei?
Kamervoorzitter Gerdi Verbeet pleitte vorige week voor een parlementaire pers die meer over de inhoud meldt (de uitslag – en wat die betekent) en minder over de vorm (de wedstrijd – en welk vuil spel er is gespeeld). Het probleem is: met de draaikonten van de PvdA, die vervroegde verkiezingen ten koste van alles willen vermijden en dus uitsluitend slikken, staat de uitkomst van de wedstrijd elke keer van tevoren vast: aan het eind winnen de Duitsers. Pardon, de christen-democraten…
Zo’n staatssecretaris Jack de Vries die schaamteloos die JSF er doorgedrukt krijgt, ook nu een economische crisis om drastische bezuinigingen vraagt… Zo’n Maxime Verhagen die brutaalweg blijft aandringen op verlenging van de missie in Afghanistan (in enige vorm) en daarmee de Tweede Kamer en zelfs premier Jan Peter Balkenende zijn middelvinger toont… Als het geen mensenlevens zou kosten, zou het zelfs iets vertederends hebben, die voorliefde voor soldaatje spelen van onze CDA-bewindslieden.
Maar het is stuitend. Stuitend dat de PvdA zich keer op keer laat ringeloren door het veel gewiekstere CDA, desnoods tot er geen PvdA meer bestáát. Stuitend dat het CDA overal mee weg komt, in het geval van ‘soldaatje spelen’ dus keihard ten koste van Nederlandse mensenlevens. Stuitend dat de meeste oppositiepartijen boksen met fluwelen handschoentjes, om te voorkomen dat het CDA ze bij de volgende kabinetsformatie in de hoek zet. En ook zeker stuitend dat Kamervoorzitter Gerdi Verbeet de parlementaire pers ook maar iets verwijt. Zij is zelf de scheidsrechter die al die zouteloze en voorspelbare potjes leidt. Zolang het publiek, de parlementaire pers, haar moeder niet hatelijk toezingt, moet ze, om met Jan Marijnissen te spreken: effe dimmen. En tot die tijd: in de sport kan een scheidsrechter een wedstrijd maken of breken. Het wordt tijd dat Verbeet de wedstrijd eens gaat maken. Maar dat zal niet mogen, van haar partijleider Wouter Bos…
