Wijntaks
November dreigt een zwarte maand te worden voor de drinkers van rood, wit en rosé. In zijn nimmer aflatende jacht op geld heeft staatsecretaris Jan Kees de Jager (Financiën) het plan opgevat om met ingang van volgend jaar de wijnaccijns te verhogen met 2,7 procent. De opbrengsten daarvan worden aangewend om de verlaging van de erfbelasting te financieren, die regelt dat ouders minder belasting hoeven betalen over de erfenis van hun kinderen. (Vraag aan Jan Kees: hoe zit het eigenlijk als je de wijnkelder van je kind hebt geërfd?)
Hoe dan ook: commotie in de Nederlandse wijnwereld, omdat twee jaar geleden de accijns ook al werd verhoogd. Bovendien kwamen toen de ecotaks, de duurdere brandstof en de stijgende glasprijs ook nog voor rekening van de wijndrinker. Aldus wordt de wijnfles meer en meer melkkoe. Aanhangers van complottheorieën fluisteren overigens dat de verhogingen onderdeel zijn van het masterplan van de regering om alcoholgebruik te ontmoedigen. Maar dit ter zijde.
Het zorgelijke van de ontwikkeling is dat de regeling ten koste gaat van de kwaliteit. Immers, het grootste wijnsegment in Nederland is de categorie onder de vijf euro. Dat zal door deze accijnsverhoging niet veranderen. De supermarkten verkopen daar het leeuwendeel van. En ook dat blijft. Door de felle concurrentie is het inkopen van wijnen op dit entry-level een kwestie van centenhandel, waarbij de eerste vraag van de buyers immer luidt: kan het goedkoper? Kan de kurk voordeliger? Kan er een eenvoudiger etiket op? Vaak klinkt ook: kan er goedkopere wijn in? Concurrerend blijven op de belangrijkste prijspunten 2,99, 3,99 en 4,99 is van het grootste belang. Du moment dat een wijn door dergelijke prijsplafonds heen gaat, dalen de verkopen. Soms zelfs met tientallen procenten als de magische grens van vijf euro wordt geslecht. Daar gaat absoluut niet aan getornd worden. Ervan uitgaand dat de prijzen volgend jaar hetzelfde blijven, zal de vraag dus luiden: wat zit er in die fles?
