De verkeerde schoolmeisjes
Den Haag, jaren zeventig. In de Nieuwstraat bevindt zich het kantoor van City Film, exploitatiemaatschappij van bioscopen en distributeur van speelfilms van MGM, Walt Disney, Gaumont en Rizzoli. Op de zolder van het oude kantoorpand zit de afdeling Publiciteit. Ik ben hier aan mijn eerste baan begonnen.
Het keurige City Film, geleid door de eveneens keurige heer S., wordt in die dagen benaderd door een Duitse filmproductiemaatschappij. Voelt City er iets voor om de in Duitsland ongekend succesvolle film Schulmädchen Report: Was Eltern nicht für möglich halten in Nederland uit te brengen? In de statige directiekamer op de eerste verdieping wordt stevig gediscussieerd over de aanbieding. Het meest frivole dat City tot nu toe heeft uitgebracht is Louis Malles Viva Maria!, een western waarin Brigitte Bardot en Jeanne Moreau af en toe hun spaarzaam bedekte boezems showen.
Maar Schulmädchen Report is andere koek. Vermomd als semi-documentaire toont de film van regisseur Hofbauer onverbloemd hoe schoolmeisjes weleens met hun prille seksuele gevoelens zouden kunnen omspringen. Broeierig en brutaal is het. Knikkerende schooljongens worden bijkans verkracht, gymleraren in kleedhokjes tot seks verleid.
In de Haagse directiekamer laat het City-management zich verleiden door Duitse box office-cijfers en besluit het de Schulmädchen Report-reeks (dertien films in totaal!) naar de Nederlandse bioscoop te brengen.
Natuurlijk moeten alle episodes door de Filmkeuring, een club waarin nog steeds een rooms-katholieke priester en een gereformeerde voorganger zitting hebben. Mijn chef en ik bekijken elke film voordat die ter keuring gaat en knippen er alvast de scènes uit waarvan wij zeker weten dat ze tot een vertoningsverbod in de normale bioscoop zouden leiden. Aan het verhaal doet het niets af. Dat is er niet.
Van zowel de gecensureerde als van de ongecensureerde versie bestel ik kopieën in Duitsland. De ongecensureerde film wordt namelijk uitgebracht in seksbioscopen.
Als Schoolmeisjes Rapport 2: Wat ouders ‘s nachts wakker houdt! verschijnt, krijg ik een telefoontje van de heer S. Of ik, bij afwezigheid van mijn chef, even beneden wil komen. Mijn baas legt omstandig uit dat hij bevriend is met prins Bernhard, dat de prins op Soestdijk zijn eigen filmzaal heeft en dat de prins die veelbesproken Schoolmeisjes Rapporten nu weleens met eigen ogen wil zien. Geen probleem, maar het moet wel met de nodige discretie worden geregeld.
De volgende ochtend krijg ik de directiewagen mee en lever ik persoonlijk een stapel filmblikken zonder naamstickers af bij Soestdijk. Bij terugkomst meld ik mijn baas: mission completed. Schouderklopje en een sigaar zijn mijn deel.
Een paar dagen later. De directiesecretaresse belt. Of ik even naar beneden kom. Terwijl ik de trappen af loop, vraag ik me af of er misschien weer een nieuwe, geheime missie naar Soestdijk op de agenda staat.
De heer S. staat voor een raam en staart de Nieuwstraat in. Zonder zich om te draaien, met ingehouden woede in zijn stem, deelt hij mij mee dat de prins ontstemd is. Kan ik uitleggen waarom ik de gecensureerde films naar Soestdijk heb gebracht?
