De reacties
Het was in januari het gesprek van de dag: de undercoveroperatie van HP/De Tijd bij de Partij voor de Vrijheid. Goedkeuring maar ook woedende reacties vielen ons ten deel. ‘Ethiek? Tss. Jalousie de métier.’
Geert Wilders, fractievoorzitter PVV, daags na de publicatie van deel 1, op Twitter.
“HP/DeTijd heeft infiltrante op fractie gehad. Op valse voorwendselen bij ons binnengekomen dus. Nieuw dieptepunt voor linkse media. Smerig!”
Een medewerker van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding in de Volkskrant, 5-1-’10
“Geert Wilders is zelf verantwoordelijk voor wie hij in zijn buurt toelaat. De NCTb-lijn is dat niet iedereen met wie een beveiligd persoon contact heeft, vooraf door het Rijk kan worden gescreend. Dat geldt zeker voor het eigen personeelsbeleid, al heeft de overheid natuurlijk een aanvullende taak als daartoe aanleiding wordt gezien.”
Gerdi Verbeet, voorzitter van de Tweede Kamer, 28-1-’10
“De Voorzitter wijst er op dat personeelsbeleid bij de fracties een verantwoordelijkheid van de betreffende fractie is. De Voorzitter onthoudt zich van commentaar op de werkwijze van journalisten.”
Nogmaals Geert Wilders, 5-1-’10
“Ik heb haar nauwelijks gezien en ontmoet. Ik kon me haar niets eens herinneren. Maar het idee dat je blijkbaar zo makkelijk kan infiltreren, ook met ergere bedoelingen en bij me in de buurt kan komen, geeft wel een onveilig gevoel.”
Jos Jochemsen, hoofd Voorlichting Tweede Kamer, 28-1-’10
“Er is voor de Stafdienst Voorlichting geen aanleiding de bestaande afspraken met de parlementaire pers te wijzigen.”
Roy Kramer, persvoorlichter D66, 28-1-’10
“Wij proberen de politiek zo zakelijk mogelijk te houden. Jullie hebben het volste recht – vrije nieuwsgaring -om dergelijke verhalen te schrijven en ongetwijfeld vinden veel mensen undercoververhalen spannend, maar wij hebben geen behoefte om daar een politieke reactie op te geven. Wij proberen onze verantwoordelijkheid te nemen in de politieke arena als het gaat om het debat met Wilders. Niet iedereen doet dat: helaas zwijgt Rutte steeds als Wilders spreekt, zelfs als Wilders spreekt over een verbod op de Koran, het schieten door de benen van jongeren en het afhakken van de neus van sommige journalisten. Jullie vervullen vanuit een andere pijler van de democratie – een vrije en kritische pers – jullie rol.”
“Als Karen Geurtsen wil aantonen dat een politieke partij gevaarlijk is had ze beter de PvdA kunnen infiltreren.” Willem.
“Hey guys… volgens mij is dit what it’s all about. Rock-‘n-roll HP/De Tijd.” Jan Bennink.
“Prima actie HP! Ik heb meteen een proefabonnement genomen om niks te missen van de serie. Voor de rechtse haters hier: Toen een hele tijd geleden iemand infiltreerde in een islamitische school (ergens in Brabant volgens mij) als zgn. student en later bleek dat hij een journalist was die alles publiceerde wat daar gebeurde, hoorde ik jullie niet…” Nog Iets Wilder.
“Siked! Ik ga het zeker lezen. Infiltreren is een zwaar middel en ik ben benieuwd of het achteraf te verantwoorden valt. Maar aangezien de PVV zo angstvallig gesloten blijft, denk ik van wel.” Peter van der Ploeg.
“Een aantal komische natte droompjes van links hierboven ten spijt: de PVV zal blijven groeien, want multicul is failliet. Pas maar op voor een eventuele opvolger van PVV/Wilders, zou weleens een paar tikjes harder en serieuzer kunnen gaan worden…” Marcel.
“De naïeve gans Karen Geurts bereikt met haar actie enkel dat de onvrijheid van Geert Wilders nog verder beperkt wordt. Hij had op zijn minst in eigen vertrouwde kring zich veilig moeten kunnen voelen.” Nedrealist.
“Ga weg links wijf… zolang je niets op tape /video hebt kun je niets bewijzen… net zoals de rest van het linkse geloof wat gewoon nergens op slaat… jullie moeten de doodstraf krijgen, jullie maken iemand zwart die gewoon de waarheid zegt “wat ik een blanke die het jaren geleden al aan zag komen” en jullie terroriseren onze hele maatschappij… daarom zeg ik GEEN GELD VOOR LINKS GEWELD” Jeroen.
“Alles kut enter!” Deurknop.
“Waarom is zo’n actie meteen ‘links’? Wat een dom geouwehoer zeg! Hoe moet je er ánders achterkomen wat die PVV precies voor partij is? Ik zeg: prima gedaan, HP/De Tijd !!” Fred Cohen.
Remy Chavannes, columnist bij Nu.nl, 16-1-’10
“Voor mij geeft uiteindelijk de doorslag dat het dagboek, althans de eerste aflevering die deze week verscheen, vrijwel geheel zakelijk is. Niemand wordt gnant te kijk gezet. Niemands privéleven wordt overhoop gehaald. Geurtsen heeft het expres niet smeuïg gemaakt of haar mening er dik bovenop gelegd. De PVV ambieert politieke macht en lijkt die vooralsnog ook te gaan krijgen. De miljoenen burgers die overwegen op de partij te stemmen, hebben er recht op te weten hoe de partij in elkaar steekt.”
Jan Blokker, columnist bij nrc next, 22-1-’10
“Is het misschien allemaal onzin, of zelfs verzonnen wat HP/De Tijd ons wil verkopen als het voor de poorten van de hel weggesleepte geheim van de Partij voor de Vrijheid? Ik twijfel. Eerst was ik ervan overtuigd dat Jan Dijkgraaf alles uit zijn duim had gezogen (inclusief Karen Geurtsen, die waarschijnlijk niet eens bestaat), en een jongste bediende gevraagd heeft om te doen alsof hij bij de PVV van alles en nog wat had meegemaakt. Pas na twee afleveringen leek me dat te ingewikkeld, en schakelde ik over naar een theorie waarin een halffictieve Karen Geurtsen een rol speelde, en Jan de droom realiseerde dat hij als meisje tot een levensgevaarlijke undercoveractie bereid en in staat was. De redding van HP/De Tijd!”
Andries Knevel, presentator Moraalridders, 5-1-’10
“Ik vind het niet kunnen omdat de PVV een democratische partij is. Je kunt zo alle Kamerleden interviewen, het partijprogramma staat op internet. Waarom zou je undercover gaan? Ik ga het wel lezen, maar iemand zei tegen mij dat het een beetje puberjournalistiek is.”
Hoofdredactioneel commentaar NRC Handelsblad 7-1-10
“De Raad voor de Journalistiek, het klachtenorgaan over de media, is van mening dat journalisten met open vizier horen te strijden en dat op deze regel slechts een uitzondering mag worden gemaakt als een gewichtig maatschappelijk belang dit rechtvaardigt. HP/De Tijd heeft in elk geval tot nu toe niet kunnen aantonen dat van dergelijk belang sprake is.”
Hans Beerekamp, mediacriticus bij NRC Handelsblad, 7-1-’10
“Cruciaal is wel de vraag of zo’n reportage ook werkelijk iets relevants oplevert. In de deze week gepubliceerde eerste van vier afleveringen, waarin Geurts haar dagboeknotities uitwerkt, is dat nog nauwelijks het geval. Ze schrijft vooral over de planning en de sollicitatie, en begint met de zinnen: “Ik had hem kunnen doden. Ik had hem zelfs tientallen keren kunnen doden.” Dat riekt een beetje naar de stijl van televisiejournalist Alberto Stegeman, die steeds pleegt te herhalen hoe gevaarlijk het was dat hij ergens binnen heeft kunnen komen.”
Alberto Stegeman, presentator Undercover in Nederland, 29-1-’10
“Sorry, ik zeg nooit wat over collega’s.”
Bert Wagendorp, columnist bij De Volkskrant, 20-1-’10
“Als ik mag geloven wat Karen Geurtsen in HP/De Tijd over de PVV schrijft, is het vandaag een feestdag in de partij van Wilders. Uit het dagboek van Geurtsen blijkt dat de PVV vooral een publiciteitsmachine is, gericht op zo veel mogelijk ketelmuziek. ‘Het is,’ zegt PVV’er De Roon tegen Geurtsen, ‘eigenlijk heel simpel. Niet te diep ingaan op de stof; het gaat om de media-aandacht die je ergens mee kunt verdienen.’ Wat je er verder als politiek uitgangspunt ook van mag vinden, het is helder en het werkt.”
Elma Drayer, columnist bij Trouw. 14-1-’10
“Nu zou elke partijleider even uit z’n humeur raken als hij ontdekte dat die vriendelijk ogende stagiaire maandenlang met geheime bedoelingen in de fractiekamers had rondgelopen. Maar was Wilders’ verontwaardiging oprecht? (-) Interessanter is de aflevering die deze week in het blad staat. Daaruit blijkt zonneklaar dat de meest hermetische partij van Nederland geobsedeerd is door maar één ding: hoe genereren we zo veel mogelijk ‘media-aandacht’. ‘We hebben ze,’ zegt een beleidsmedewerkster, ‘heel hard nodig. Zonder de linkse media waren we niet zo groot.’ Het zet, zou ik zeggen, de verontwaardiging van de fractieleider op z’n minst in een ander licht.”
Tijs van den Brink, presentator Moraalridders, 5-1-’10
“Ze zijn wel democratisch gekozen maar niet democratisch gecontroleerd. Ze hebben geen partijbestuur.”
Ebru Umar, columnist bij Metro, 29-1-’10
“De chique journalistiek heeft er dagen, wat zeg ik, weken schande van gesproken. Dat doe je niet. Nee, niet chic. Het voormalig grachtengordelblaadje veranderde in één klap van signatuur: een smerig links medium. Kon je bij kiosken verder dan het Vondelpark het zieltogende blaadje niet krijgen, de laatste maand vloog HP/De Tijd de winkels uit. Helaas graaide ik in Bos en Lommer in Amsterdam blind een novembernummer uit het schap. En miste zo deel drie van de PVV-infiltratiesoap waarover elke krant die lezers verliest wel een ‘foei’ heeft uitgesproken. Iets met ethiek. Codes in de journalistiek. (-) Hetzelfde geldt voor de PVV. Geen krant die het voor elkaar krijgt om PVV’ers te interviewen. Elke krant had undercover bij de PVV willen gaan, alleen HP/De Tijd heeft het echt gedaan. Ethiek? Tss. Jalousie de métier. Je kunt Derk Sauer c.s. alleen maar sterkte wensen.”
De journalist, Frits Wester
Frits Wester is het gezicht van de Haagse nieuwsploeg van RTL Nieuws. Wat vond hij van de undercoveractie van Karen Geurtsen? ‘Je krijgt bij de PVV soms het gevoel dat ze zich schamen voor hun eigen achterban. Dat lijkt nu bevestigd.’
“In het eerste deel werd gesproken over ‘ik had Wilders kunnen doden’. Dat was wat mij betreft over the top. Als wij een stagiaire naar Wilders sturen voor een interview kan dat ook. Maar een journalist is geen terrorist. De reactie van de PVV daarop – dat de AIVD en NCTb niet hadden opgelet – vond ik ook overdreven. Je kunt toch even googelen als je een medewerker voor de fractie aanneemt. Daar heb je die diensten niet voor nodig.
“Opmerkelijk aan de serie vind ik hoe neerbuigend PVV’ers over de eigen achterban spreken. Interessant en ontluisterend. Dat vermoedden we al. Het is niet voor niets dat er nooit pers welkom is bij PVV-bijeenkomsten in het land. Dan ga je toch denken dat de PVV zijn aanhangers niet wil terugzien in de krant of op het televisiescherm. Of andere partijen ook met dedain over hun achterban spreken? De Balkenendes en de Bossen zullen ongetwijfeld ook weleens mopperen. Ik denk alleen niet dat dat op deze manier gebeurt.”
De reageerder, Jimmy van de Wetering
Van de Wetering is een vaste reageerder op de website van HP/De Tijd. Zijn woonplaats wil hij niet prijsgeven. ‘Soms waren de reacties inhoudelijk goed, maar vaak ook echt té heftig.’
“Het is opvallend hoe heftig er werd gereageerd. Mensen begonnen elkaar zwart te maken en soms ronduit uit te schelden. Ook waren er reageerders die fel op Karen Geurtsen gingen spelen. Dat ze een hoer was en zo. Als volger van de website vond ik met name de discussie over links-rechts interessant. De een noemde HP/De Tijd links om daar vervolgens aan toe te voegen dat het blad gemaakt wordt door NSB’ers. Dat zijn natuurlijk schandalige opmerkingen, daar kan ik mij echt over opwinden. Ook zaten er mensen tussen die overduidelijk het verhaal niet hadden gelezen maar het toch direct opnamen voor Geert Wilders. Soms waren de reacties inhoudelijk goed maar vaak ook echt té heftig. Maar de inhoudelijk discussies over de legitimiteit van de undercoveractie waren interessant. Als je tussen de onzin doorleest, kan de website echt wat toevoegen. Of ik ook het blad heb gelezen? Eén aflevering heb ik gemist doordat die was uitverkocht bij mij in de buurt. Ik vind het een mooie actie.”
De journalistenvakbond, Thomas Bruning
De Algemeen Secretaris van de Nederlandse Vereniging van Journalisten vindt met name de reactie van de PVV interessant. ‘Als journalist moet je soms je grenzen aftasten.’
“Laat ik voorop stellen dat wij geen ethische maatstaf willen hanteren ten opzichte van journalistieke producties. Zulke afwegingen worden gemaakt door de hoofdredacties. Een actie als deze past wat mij betreft in het vrije persklimaat van Nederland. Maar undercoverjournalistiek is een methode waarmee je zorgvuldig om dient te gaan. Het is natuurlijk niet niks, je niet kenbaar maken als journalist. Maar er kunnen zeer goede redenen zijn om dit middel te hanteren. Ik kan mij goed voorstellen dat jullie voor deze aanpak hebben gekozen. Als journalist moet je soms je grenzen aftasten. Ik ben neutraal-positief in dezen en de laatste om er schande van te spreken. Maar de afwegingen zijn belangrijk, je hebt als tijdschrift ook een journalistieke naam hoog te houden. De PVV had deze werkwijze aan de kaak kunnen stellen door naar de Raad voor de Journalistiek te gaan of door de kwestie aan de rechter voor te leggen. Van beide mogelijkheden hebben ze geen gebruik gemaakt. Dat zegt wel wat, lijkt mij.”
De bladenbespreker, Jean-Pierre Geelen
De mediaredacteur van de Volkskrant is gematigd positief. ‘Deze actie getuigt van ambitie en lef.’
“Toen ik de aankondiging hoorde was ik zeer verheugd. Het is een goed idee en het getuigt van ambitie en lef. Ik moest meteen denken aan de Groene Amsterdammer begin jaren negentig, die undercover ging bij de Centrum Democraten. Jullie hoofdredacteur, Jan Dijkgraaf, maakte overal ketelmuziek en dat is een goede zaak. Mijn enthousiasme bekoelde echter wel wat. Ik had grotere onthullingen verwacht. Ik had gehoopt op bijvoorbeeld onderonsjes met Geert Wilders zelf. Ik was niet verbaasd dat de PVV neerkijkt op haar eigen achterban, dat vond ik geen nieuws. Ook al moet ik daarbij aantekenen dat mijn eigen Volkskrant dat wel nieuws vond, want die heeft het tenslotte wel gebracht. Misschien had Geurtsen langer bij de PVV moeten blijven of hadden jullie een journalist moeten planten, met een iets slechter karakter, zodat er meer rottigheid naar boven was gekomen. Maar het feit dat het jullie gelukt is, vind ik zonder meer goed.”
De onderzoeker, Chris Aalberts
De docent en onderzoeker politieke communicatie bij onder meer de Erasmus Universiteit en de Universiteit Antwerpen keek vijf jaar geleden zélf achter de schermen bij D66 en ziet parallellen. Geurtsens observaties zeggen meer over politieke partijen in het algemeen dan over de PVV.’
“Karen Geurtsen constateert dat er een grote afstand bestaat tussen de Kamerleden en de medewerkers. Bij D66 was het niet anders. De circa tien stagiairs verdrongen zich elke week om mee te mogen naar de fractievergadering, maar meestal moesten ze doorwerken. De Kamerleden waren er nooit, ik sprak mijn Kamerlid maandelijks ongeveer een kwartier en heb hem nooit echt leren kennen. De observatie van Geurtsen dat er geen mogelijkheden zijn om kritiek te uiten op Wilders of andere PVV-ers kan ik wel plaatsen: bij D66 was dat net zo.
Daarnaast stelt ze dat de Kamerleden onderling niet altijd respectvol met elkaar omgaan en suggereert ze dat de een de ander dom vindt. Tijdens mijn stage werd Francine Giskes vervangen door Fatma Koser Kaya, die nog steeds Kamerlid is. Onder de stagiairs werd druk geroddeld over de vermeende domheid van Koser Kaya en welke fractieleden haar allemaal dom vonden.
Er was heel wat kritiek op de stage van Geurtsen: was deze undercover-actie wel geoorloofd? Het hangt ervan af hoe je ernaar kijkt. Als HP/De Tijd de PVV wilde ontmaskeren, heeft het niets opgeleverd: de stage moet uitermate saai zijn geweest. Alleen als men wilde aantonen dat politiek mensenwerk is, is de actie geslaagd. Geurtsens observaties zeggen meer over politieke partijen in het algemeen dan over de PVV. Blijkt de PVV bij nader inzien toch een heel gewone partij te zijn, net als alle andere.”
De ervaringsdeskundige, Bas van Hout
Begin jaren negentig ging Van Hout voor Panorama acht maanden undercover bij de Centrum Democraten van Hans Janmaat. ‘Dit soort reportages is altijd gerechtvaardigd, chapeau voor de verslaggeefster.’
“Jullie kregen bijvoorbeeld kritiek dat Karen Geurtsen speeches schreef. Dat begrijp ik niet. Als je undercover gaat, moet je gewoon alles te doen om je doel te bereiken. Ik was bij de CD zelfs al snel verkiesbaar voor de Amsterdamse gemeenteraad. Dat kan, mits je maar niet een van hén wordt. Bij de Centrum Democraten werd ik in vertrouwen genomen omdat ik het tijdens een conflict opnam voor een van de prominente leden. Dat werkt dus. Ik was een keer in de Tweede Kamer en toen draaide zo’n CD’er de kraan van de verwarming open in de fractieruimte en maakte een sissend geluid. Om daarna een walgelijke opmerking te maken over joden en gas. Daar heb ik nooit aan meegedaan; je moet wel bij jezelf blijven. Ik vind het jammer dat jullie geen beeld- of geluidsopnamen hebben gemaakt. Dat heb ik destijds wel gedaan, want daardoor kun je alle kritiek, met name van collega’s – vertel mij wat – pareren. Want iedereen wordt stikjaloers na publicatie, en dat is ook bij jullie gebeurd.
De CD was een crimineel bolwerk. Die waren bomaanslagen en zelfs moorden aan het voorbereiden. Dat valt natuurlijk niet te vergelijken met de PVV. Het is misschien niet allemaal even netjes en tactvol wat ze doen maar ik denk dat alles binnen de regels van het spel gebeurt. Wilders kijkt hoever hij kan gaan.
Als je als journalist aan een gesloten club zoals de PVV vraagt of je mee mag lopen en ze stemmen daarmee in, krijg je alleen de chocoladekant van het verhaal te zien. Maar je wilt natuurlijk de azijnkant zien. Als een vlieg op de muur, die neutraal is en registreert. Reportages zoals deze zijn altijd gerechtvaardigd, chapeau voor de verslaggeefster.”
Op de redactie van HP/De Tijd worden, óók door de linkse scribenten, meer politiek-incorrecte grappen gemaakt dan bij de PVV. Dit was een van de eerste conclusies die de auteur van dit artikel (hij had ook enige bemoeienis met de PVV-serie) trok nadat hij op 21 december het complete dagboek van Karen Geurtsen had gelezen. Een andere conclusie luidde: bij de PVV worden eigenlijk helemáál geen grappen gemaakt. Daarvoor nemen de PVV’ers zichzelf en hun missie veel te serieus.
Die missie luidt, kort samengevat: Nederland beschermen tegen Marokkaans straattuig en de steeds verder oprukkende islam. Geert Wilders wil de Koran verbieden, relschoppers door hun knieschijven laten schieten en een ‘kopvoddentaks’ invoeren.
Daar kwam natuurlijk deining van. Guusje ter Horst pleitte voor een ‘opstand van de intellectuele elite,’ Alexander Pechtold noemde Wilders een ‘racist en extreem-rechts’, en Anton Zijderveld en Herman van Veen vergeleken de PVV met de NSB. Laatste vondst van een stel wetenschappers: ‘nieuw rechts radicaal’.
Eigenlijk doet het etiket er nauwelijks toe; het gaat erom wat Wilders met ons land voorheeft. Als de PVV inderdaad de nieuwe NSB of NSDAP is, wil je dat graag een beetje op tijd weten.
Geert Wilders is inmiddels wereldberoemd, maar er is veel wat we nog niet wisten. In hoeverre meent hij wat hij allemaal roept? Lopen er op de PVV-fractie mensen rond die Wilders afremmen als deze dreigt door te slaan? Of zijn de andere PVV’ers nog radicaler dan de leider zelf?
Karen Geurtsen kwam tijdens haar zoektocht naar de antwoorden op deze prangende vragen een heel eind. Ze ontdekte dat:
– het de PVV’ers allereerst om media-aandacht te doen is. “Wij praten hier intern misschien wel genuanceerd over zaken, maar niet naar buiten toe. Dan valt iedereen in slaap, journalisten als eersten.”
– het uitgangspunt bij de PVV simpel is: “De islam is slecht, de regering is slecht, andere partijen zijn slecht. En de PVV is natuurlijk goed.”
– de PVV’ers maar al te goed beseffen dat ze de akelige ‘linkse’ media hard nodig hebben. “Zonder hen waren we niet zo groot.”
– Wilders spijt heeft van zijn ‘kopvoddentaks’ (hetgeen hij naar buiten toe in alle toonaarden ontkent).
– de PVV op de eigen achterban neerkijkt. Volkskrant-recensent Jean-Pierre Geelen mag dat dan ‘geen nieuws’ vinden (hij kan zich niet voorstellen dat iemand die achterban wél serieus neemt), blijkens de reacties op onder meer hpdetijd.nl geloven Wilders’ fans er zelf helemaal niets van.
– Wilders zelden wordt tegengesproken door zijn Kamerleden, omdat die dat gewoon niet durven.
– er bij de PVV niet vaak racistische opmerkingen worden gemaakt. Geurtsen vond één voorbeeld. “Dat op straat gooien van vuil zit gewoon in die mensen hun genen,” zei een kandidaat-gemeenteraadslid.
Eén hardcore racistische opmerking. In bijna vier maanden. Dat stelde sommigen teleur. Zo schreef Geelen: “Je hoopt toch een beetje op onthullingen zoals in 1994. Toen noteerde De Groene Amsterdammer smakelijk hoe bij de Centrum Democraten naziliederen werden gezongen.”
Het speet ons zeer. Anderzijds zou je het, gezien het feit dat hun partij zo populair is, natuurlijk ook geruststéllend kunnen noemen dat PVV’ers niet meteen naziliederen aanheffen zodra ze zich onbespied wanen.
Geurtsens dagboekfragmenten zijn onbevooroordeeld en zonder enige opsmuk op papier gezet. De gebruikte methode, infiltratie, maakte een dergelijke neutrale wijze van opschrijven nog noodzakelijker dan anders, want PVV-aanhangers noemden HP/De Tijd direct al een periodiek van en voor ‘landverraders’.
Uiteraard kon Geurtsen, die en passant had aangetoond dat Wilders’ beveiliging verre van waterdicht is, lang niet al haar materiaal in de artikelenserie kwijt. Daarom verschijnt op 10 februari een boek met het complete verslag, aangevuld met portretten van alle PVV-Kamerleden, een analyse van Wilders’ opkomst én reacties van PVV-medewerkers.
In het boek komt onder meer het zeer opvliegende karakter van Kamerlid Dion Graus aan de orde en onthult een beleidsmedewerker dat hij nog nooit op de PVV heeft gestemd. “En dat ga ik ook zeker niet doen. Onze stagiairs zeggen: ‘Maar Geert wil toch ook helemaal geen mensen het land uit zetten? Het lijkt helemaal niet op de NSB’. Dan zeg ik: nee, nu nog niet, dat komt pas bij zestig of zeventig zetels.”
Wie de PVV nog beter wil begrijpen, leze dit boek.
Boudewijn Geels
Undercover bij de PVV. Karen Geurtsen en Boudewijn Geels. € 9,95. ISBN 978 90 5831 538 0.
