Het blijft maar feest

Het zal vorig jaar niemand ontgaan zijn dat gitarist Harry Sacksioni veertig jaar op de planken stond. Hij was op tv, stond in alle kranten en tijdschriften, en schreef geschiedenis met de extreem goede verkoop van zijn tweedelige lesboek De Sacksioni Methode. Het leek wel of heel Nederland ‘aan de gitaar ging’. Het zal de talloze wannabe-Sacksioni’s inmiddels zijn opgevallen dat het aanschaffen van een leermethode makkelijker is dan het zich eigen maken van de technieken die deze meester-gitarist de aflopen decennia in de vingers heeft weten te krijgen. Als slagroom op de jubileumtaart brengt Sacksioni nu zijn nieuwe album Adrenaline uit, waarop hij laat horen waarom hij het zo lang heeft uitgehouden aan de top. Het album was vorig jaar al klaar, maar gezien de golf van publiciteit op dat moment besloot hij om het begin 2010 te koppelen aan de start van zijn gelijknamige tournee. Naast een handvol typische Sacksioni- stukken en een virtuoze bewerking van de rockklassieker Killer Queen maakte de gitarist ook ruimte voor een aantal getalenteerde collega’s. De stukken die hij voor die speciale samenwerkingsverbanden maakte, schreef hij op het lijf van zijn gasten. Het Afrikaans getinte Zoumana (voor Zou Diarra) en de flamenco-hommage Torredembarra (voor Eric Vaarzon Morel) zijn daar de meest geslaagde voorbeelden van.