Miles Davis-pastiche

Meer dan hun rockcollega’s lijden jazzmusici al een paar generaties aan een ziekte die iemand ooit mooi typeerde als Kronprinzenkrankheit. Want hoe overtref je een beroemde vader of, in dit geval, hoe voeg je nog iets toe aan de respectievelijke oeuvres van Miles Davis, John Coltrane of Charlie Parker? In de popmuziek wordt, mede dankzij de unieke kwaliteit van de menselijke stem, het wiel op een spannende manier steeds opnieuw uitgevonden. In de jazz ligt dat wat lastiger: saxofonisten zullen altijd weer min of meer als Coltrane of Parker klinken, en voor trompettisten lijkt de erfenis van Miles Davis zelfs dodelijk voor de creativiteit van de musici die na hem kwamen. Een bewijs voor deze stelling is te horen op Yesterday You Said Tomorrow van de jonge Amerikaanse trompettist Christian Scott. De plaat opent hoopgevend en energiek met K.K.P.D, een stuk dat wordt gedomineerd door anti-jazz-gitaarpartijen en een uitzinnige, volkomen losgeslagen begeleiding van de drums. Maar dan vervalt Scott al snel weer in een slaafse vorm van epigonisme, een van de meest kenmerkende symptomen van de kroonprinsenziekte. Thom Yorkes The Eraser heeft dankzij de prepared piano nog wel iets, maar stukken als After All en Isadora zijn zulke ziekelijke Miles Davis-pastiches dat de jazzliefhebber met de aankoop van een echte Davis beter en goedkoper af is.