De laatste communist

Wie de woning van Rinze Visser betreedt, kan zien hoe de gemiddelde Moskoviet er in jaren zeventig moet hebben bijgezeten. ’s Lands succesvolste communist bewoont een muf ruikend huisje met versleten tapijt en dito oudemensenmeubelen. De 71-jarige politicus uit Lemmer ontvangt in de achterkamer, die van de woonkamer is gescheiden door een raam met bruine vitrage. Op tafel ligt een dik kleed met Perzisch motief dat ook in de tijd van Leonid Brezjnev moet zijn vervaardigd. Om het beeld te vervolmaken, staat op het keukenblokje een ouderwetse aluminium pan groentesoep te dampen. Zelf lijken Visser en zijn vrouw Lenie eveneens weggelopen uit een Oostblokfilm. Hij draagt een grijs T-shirt over een oude ribfluwelen broek, zij (eveneens gemeenteraadslid) is gehuld in een dikke bruin-blauwe trui die eveneens al vele wasbeurten heeft ondergaan. Het enige zichtbare verschil met de gloriedagen van het communisme is dat de Vissers, met hun twee woonlagen én voor- en achtertuin, aanzienlijk meer ruimte hebben dan de inwoners van de communistische heilstaten destijds toebedeeld kregen van hun door de Lemster echtelieden vurig bewonderde leiders.

Nog steeds is Rinze Visser een hardcore communist, en dat in een behoorlijk welvarend watersportdorp als Lemmer. Hoe kan het dan dat de Nieuwe Communistische Partij Nederland (NCPN) daar groter is dan de VVD? De NCPN is in 1992 opgericht door een groep communistische hardliners. Zij waren woedend over het besluit om de CPN te laten opgaan in GroenLinks en begonnen voor zichzelf. Nederland haalde de schouders op over deze doorstart. Het communisme? Das war einmal. De jaren erna had het gedachtegoed van Karl Marx en Lenin alleen in Oost-Groningen nog een voet aan de grond. Althans, zo leek het. Want áls de kranten al over Nedercommunisten berichtten, ging het over de gemeente Reiderland, waar je allerminst uit de toon viel als je een verkiezingsposter met een hamer en sikkel voor je raam had hangen.

Lees het hele artikel in de HP/De Tijd van deze week.