Goed nieuws voor de verwende bevolking van Amsterdam-Zuid, want het kapitaalkrachtige stadsdeel is een spiksplinternieuw etablissement rijker. Op een edelsteenworp afstand van de P.C. Hooftstraat (preciezer: achter de gevel van het pand Van Baerlestraat 45) zit sinds enige weken een ultramoderne toko die met z’n strakke vormgeving vol designtegels en kekke blacklightverlichting oogt als een supertrendy sushibar. Maar pas op: u kunt er niet van rauwe vis genieten, de rauwe vis geniet er van u!

Leg die boterham met oude kaas maar even ter zijde, want de trek daarin zal u op deze pagina’s vast en zeker vergaan. Dit wordt een verhaal over voeten met eeltplekken en huidschilfers. Over zwemmerseczeem en afgestorven huidcellen. Psoriasis zelfs. Smakelijk eten? Voor u niet nee, maar wel voor het knabbelvisje. Het knabbelvisje (Garra rufa) is verzot op een diner van dode huidcellen met een toetje van puspuistjes. Sterker: het karperachtige diertje lust de schilfers zelfs bij het ontbijt en de lunch. En als tussendoortje, niet te vergeten. Het knabbelvisje, kortom, eet zijn buikje rond aan visvoer dat ons geen cent kost, omdat we het allemaal met ons meedragen. De een in wat grotere porties dan de ander, maar maakt u zich geen illusies: er is geen enkele voet waaraan niets valt te snacken.

De mooie kant van het verhaal is dat deze manier van voedselverstrekken door de wandelende weldoeners als een waar genot wordt ervaren. Omringd door honderden knabbelvisjes ervaart hij of zij pas goed dat het soms beter is om te geven dan te nemen. Vooral mensen met een opspelende huid hebben meer lol van een knabbelvisje dan van een dolfijn. Wat heet: psoriasispatiënten zwéren erbij!

---

Onlangs maakten 3500 knabbelvisjes de reis van hun leven. De twee centimeter grote allochtonen, oorspronkelijk afkomstig uit Turkije, Iran en Irak, arriveerden in het koude Nederland, en na enige tijd verplicht in quarantaine te zijn geweest – noodzakelijk om te wennen aan een ander type water én om te kijken of ze gezond zijn – kregen ze onderdak bij Dr. Fish aan de hoofdstedelijke Van Baerlestraat. Daar is het voor hen elke dag feest, want elke dag krijgen ze copieuze porties vers eelt opgediend. Smúllen! Eelt, voor de duidelijkheid, is een plaatselijke verdikking van de opperhuid, die ontstaat op plekken waar deze wordt blootgesteld aan wrijving en/of druk. Door het wrijven van de opperhuid over een oppervlak wordt die ruwer en hard. Eelt is een beschermlaag die voorkomt dat de opperhuid beschadigd raakt. Eelt kan op verschillende plekken ontstaan. Afrikaanse hardlopers hebben het per definitie onder hun voeten, terwijl ambachtelijke rietsnijders het voornamelijk in hun handpalmen ontwikkelen. Gitaristen hebben vooral eelt op hun vingertoppen, ambtenaren op hun ellebogen en Gordon… nee, laat ik het netjes houden.

Bij Dr. Fish mag u lichaamsdelen naar keuze in het water hangen, maar gezien de positionering van de bassins komen handen en voeten daarvoor het meest in aanmerking. Dr. Fish biedt comfortabele fauteuils waarbij armleuningen en voetenbankje vol spartelende knabbelvisjes zitten. Zodra uw ledematen onder de waterspiegel komen, stuiven de visjes op u af, als huisvrouwen bij de opening van de dolle dagen in de Bijenkorf. Wat volgt, is een op het oog ongecontroleerd sabbelen, knabbelen, zuigen en slikken. Maar dat is de interpretatie van de leek, want in werkelijkheid gaan de kleine karperachtigen uiterst gedisciplineerd te werk. Er is zelfs sprake van een heuse taakverdeling. Binnen de gelederen der knabbelvisjes onderscheiden we namelijk:

---

– de bijtvisjes, die de meeste schilfers wegknabbelen,

– de stootvisjes, die de stukjes opvreten die de bijtvisjes laten liggen en

– de graasvisjes, die het hele lichaam langsgaan en de huid schoonmaken.

Het verzoek van de charmante dames van Dr. Fish om, bij wijze van participerende journalistiek, een kleine donatie te geven aan de hongerige Turken en Irakezen, wordt aanvankelijk met enige scepsis beantwoord. Ik bedoel: het knabbelvisje is géén neefje van de piranha, is me verzekerd – maar weet het knabbelvisje dat zelf ook? Ik twijfel even, maar spreek mezelf dan vermanend toe. Ik ben toch zeker geen mietje? En al was dat wél zo: stylist Mari van de Ven en Gaykrant-hoofdredacteur Henk Krol durfden het óók toen deze methode van huidverzorging een klein jaar geleden in Nederland werd geïntroduceerd. Dat geschiedde ten huize van het vermaarde wellnessresort De Zwaluwhoeve te Harderwijk, waarvan Dr. Fish in Oud-Zuid (“Beleef de wellnessrage van het jaar. Tijdens het winkelen even de voeten tot rust laten komen om vervolgens weer volop te kunnen shoppen!”) een dependance is. Geen flauwekul dus, meneer de stukkiesschrijver – en één voor één die schilferige poten in het dichtbevolkte nat steken! Alles voor het blad.

Met twee bescheiden plonsjes maak ik mijn entree. En meteen daarop ervaar ik – voor het eerst – wat het is om écht populair te zijn. Ik heb m’n tenen nog maar am- per bevochtigd of een bende zo te zien uitgehongerde knabbelvisjes stort zich boven op me, aangetrokken als door een onzichtbare magneet. De bijtvisjes happen alsof hun leven ervan afhangt, de stootvisjes zorgen ervoor dat er geen korstje verloren gaat en de graasvisjes klimmen langs mijn stelten omhoog tot vlak onder de waterspiegel, waar ze zoenend en likkend aan hun gerief komen. Ik krijg prompt ideeën voor een horrorfilm met de pakkende titel Bouillabaisse’s Revenge (hoofdrol: Laurence Fishburne).

---

De massale aanval zorgt om te beginnen voor een kriebelend gevoel van ongekende proporties, maar naarmate de maaltijd vordert begin je er als lopend buffet aan te wennen en wordt het op een gegeven moment zelfs aangenaam. Het geknabbel van de geschubde gasten-aan-tafel laat zich aanvankelijk omschrijven als een enorme dosis kleine stroomstootjes, maar doet uiteindelijk nog het meest denken aan het verblijf in een mini-whirlpool. Een genot? Wel degelijk – en niet alleen voor de vissen!

Ik ben de drijvende dermatoloogjes na afloop dan ook erg dankbaar en neem afscheid met een welgemeende belofte. Op 4 oktober kom ik terug – met extra veel eelt.

www.drfish-amsterdam.nl

Tien maanden geleden werd de Dr. Fish-behandelmethode in Nederland geïntroduceerd door wellness- resort De Zwaluwhoeve in Harderwijk. Om die lancering publicitair uit te buiten, nodigde men een aantal mensen uit die aan Telegraaf

-lezers doorgaans worden voorgeschoteld als vertegenwoordigers van ‘Bekend Nederland’. Zo staken onder anderen een zangeresje, een kapper, twee presentatrices en de vrouw van een pijproker de benen bij elkaar, op de rand van het bassin waarin de knabbelvisjes al hoopvol lagen te wachten. Het leverde oneliners op waar het bedrijf sindsdien goede sier mee maakt. Bijgaand een kleine bloemlezing – plus een geheel uit de duim gezogen reactie.

Kristina Bozilovic: “Ik blééf het maar griezelig vinden, die etende vissen tussen mijn voeten!”

Suze Mens: “Geweldig, dít is nu een ontspannende pedicure!”

Mariska van Kolck: “Als het maar onder de knie blijft, dan vind ik het goed.”

Judith Osborn: “Ze hebben wel mijn nagellak eraf gegeten.”

---

Maribelle: “Het tintelt in het begin, maar het was erg ontspannend.” Mari van de Ven: “Mijn voeten voelen heerlijk zacht, schoon en licht.”

Manke Nelis: “Zó, díe hadden honger!!!”