Bruisend & swingend

De Braziliaanse wijnindustrie is nog jong. Welbeschouwd worden er pas een jaar of vijftien serieuze pogingen ondernomen om ‘fine wines’ te maken. Voor die tijd werden er vooral tafelwijnen geproduceerd van de vitis labrusca, een niet al te ambitieuze telg uit de familie van wijndruiven. Wie zich de smaak voor de geest kan halen van de inhoud van een pak druivensap dat bol staat omdat de uiterste verkoopdatum is verstreken, weet wat hem te wachten staat. Een soort limonade voor grote mensen: zoetig, lichtalcoholisch en plakkerig. Nu de economie van Brazilië in de lift zit, stapt de ambitieuzere lokale drinker met wat meer budget echter over op ‘echte’ wijn, afkomstig van de vitis vinifera. Om de juiste koers te bepalen, wordt daar door de wijnproducenten nu nog volop mee geëxperimenteerd. Vooral met druiven voor rode wijn, de meest gedronken soort in het land. De beste resultaten worden tot op heden geboekt met merlot. Dat is ook bij Salton (zie elders dit Eetteam) het geval. De tannat zorgt eveneens voor patent rood. Maar in het eerste geval moet de producent met exportambities het dan opnemen tegen duizenden concurrenten uit andere landen. En in het tweede is er sprake van een druif die qua populariteit (in Frankrijk wordt er de duistere Madiran van gemaakt) over the hill is. Misschien toch maar inzetten op minder voor de hand liggende rassen als teroldego en cabernet franc, waarvan ik bij Salton mooie exemplaren proefde? Of toch liever eerst maar de mousserende wijnen vooruit sturen om een bruggenhoofd te slaan? Die zijn van een uitstekende kwaliteit en sluiten natuurlijk naadloos aan bij het bruisende, feestelijke en swingende imago van het land. HH