Rokjes kijken
De Franse drummer Manu Katché liep al tegen de vijftig toen hij in 2006 doorbrak met het immens populaire album Neighbourhood. Voor die tijd was hij de vaste keus geweest van Peter Gabriel, Sting, Joni Mitchell en nog tientallen andere popgiganten. Een jaar later volgde Playground, een plaat waar-mee hij be-wees dat hij een blijvertje was in jazzland.
Op Third Round doet hij het kunstje dat hij op zijn eerste twee albums vertoon-de – sfeervolle, bijna zwierige niets-aan-de-handjazz – nog eens dunnetjes over. Dat is dan meteen ook het bezwaar dat je tegen zijn muziek kunt hebben. Luisterend naar een stuk als Springtime Dancing, moest ik ineens denken aan de poëtische strofen die Jacques Brel in La ville s’endormait wijdde aan een onbekend meisje in een zomerjurkje, ‘op een haar na bloot onder het dansen- de linnen’. Dat is een mooi beeld, vooral omdat de zanger een paar regels eerder de vrou-wen nog schuimbekkend voor ‘kutwijven’ uitmaakte. En juist díe schu-rende onderlaag ontbreekt bij Katché ten enenmale: bij hem is het een album lang rokjes kijken. En zo zit het leven – helaas – niet in elkaar.
