Voor het eerst opa
Veel vijftigers maken het mee, de komst van het eerste kleinkind. Ook redacteur Matt Dings moest eraan geloven. Over de wording van een trotse grootvader.
Opa worden, dat was altijd iets voor andere mannen. Als tijdens etentjes met vrienden het gesprek op kleinkinderen kwam, vond ik dat alleraardigst, maar het waren verhalen uit een andere wereld. Uit mijn wereld waren de rammelaars, voorleesboekjes, knuffelpoppen en kleuterliedjes al vele jaren geleden verdwenen. Ik kon mezelf ook niet voorstellen in de rol van opa met een uk in een fietsstoeltje op weg naar kinderboerderij of pannenkoekenhuis. Met 57 voelde ik me daar nog te jong voor, al had ik al jaren grootvader kunnen zijn. Echte opa’s doen dutjes, houden van dixieland, dragen wijde spijkerbroeken en ruiken naar Tabac en sigaren. Zo ver was ik nog niet heen.
Tot de avond van 17 augustus 2009 aanbrak. Die avond zouden mijn zoon en zijn lief langskomen om bij te praten. Ze hadden gebak meegebracht, wat ik wel attent vond, en deden wat lacherig, wat mijn echtgenote verdacht leek. “Komen jullie ons soms iets vertellen?” vroeg ze, en toen mijn schoondochter zweeg en alleen maar stralend keek: “Ben je soms in verwachting?”
Dat bleek in de roos. De zon, die al uren geleden was ondergegaan, brak opnieuw stralend door. We vielen elkaar in de armen en ik stroomde vol met een juichende blijdschap die me zelf verbaasde en waarvan ik tegelijkertijd voelde dat die van heel diep kwam. Toen we een beetje bijgekomen waren, ging de gebaksdoos open en openbaarden zich vier petitfours met daarop gespoten: Oma, Opa, Papa, Mama. We schoten alle vier in de lach over onze nieuwe rollen.
Lees de rest van het artikel in HP/De Tijd van deze week
