Glitterlopers & polderglamour
Ha, de galapremière van Sex and the City 2, dat wordt vast een fijn feestje. Helaas moest ‘t journaille het doen met een staanplaats buiten de bios, en uw verslaggever zelfs met een levenslange ban van filmgigant Warner.
Er zat een uitnodiging in mijn mailbox.
En niet zomaar een uitnodiging!
Nee, ik – schuurpapieren kin, gescheurde spijkerbroek, tweedehands damesfiets – werd geïnviteerd voor ‘een première vol glitter & glamour’. Het ging om de (ik citeer) ‘langverwachte bioscoopfilm SEX AND THE CITY 2’ en het beloofde ‘een avond te worden vol glitter & glamour’. Twee regels eerder stond dat er ook al, dus het moest wel waar zijn!
Glitter & glamour, dat maak je niet vaak mee als medewerker van dit periodiek. Wij plegen te schrijven over het échte leven, staan bij voorkeur met onze poten in de drek en ontmoeten varkensboeren, ambulancebroeders en vuilnismannen. En desnoods helpen we die laatste groep een handje. Alleen collega Jan Zandbergen krijgt regelmatig een glas champagne over zijn bloemetjesoverhemd, maar zulks gebeurt dan toch wel op feestjes die qua glitter & glamour aan de onderkant van het segment zitten. Een boekpresentatietje, een vernissage, dat werk. Dit was heel andere koek. Sex and the City 2! Het verfilmde levensverhaal van vier beeldschone, herstel drie… Nee, het verhaal van één beeldschone dame (Kristin Davis) en haar neurotische (Cynthia Nixon), neuzelende (Sarah Jessica Parker) en neukgrage (Kim Cattrall) vriendinnen in de jetsetwereld van New York. En daarbuiten, want voor SATC2 is het decor ingrijpend veranderd, zo maakte ik op uit de beknopte synopsis die bij de uitnodiging zat. “Wat gebeurt er na het jawoord? Het leven van de meiden loopt op rolletjes, maar het zou niet Sex and the City zijn als er niet een paar verrassingen op de loer lagen. Deze keer in de vorm van een glamoureus, zonovergoten avontuur dat hen uit New York voert naar een van de meest luxe, exotische en levendige locaties, waar het feest altijd doorgaat en achter elke hoek een mysterie schuilt. Het is een ontsnapping die precies op het juiste moment komt voor de vier vriendinnen, die zichzelf zien belanden in – en zich verzetten tegen – de traditionele rollen van het huwelijk, het moederschap en nog veel meer.”
Ko-lere!
Goeie film!
Maar dan, even verderop: “Helaas is er geen mogelijkheid voor pers om de filmvoorstelling bij te wonen.”
Dat was een domper. Maar ik begreep het wel. De première zou worden opgeluisterd met de aanwezigheid van een groot aantal sterren, en die mensen willen ook weleens een avondje ongestoord in een bioscoop zitten. Als je altijd maar in de schijnwerpers staat, kunnen twee uurtjes in het donker zalvend werken. Bovendien stond er een speciale persvoorstelling gepland op dinsdagochtend om kwart over tien op een industrieterrein bij de Amsterdamse havens, dus dat was alleszins fideel van de firma Warner, die de rolprent in roulatie bracht.
Mijn goede humeur liet ik er in elk geval niet door vergallen, dus ik meldde me keurig aan. Daarop ontving ik een tweede mail, waar wat instructies in stonden. Het leek allemaal heel nauw te luisteren, het organiseren van zo’n avond vol glitter & glamour. Zo werd me vetgedrukt duidelijk gemaakt dat ik tussen 18.00 en 18.30 uur mijn accreditatiepas kon ophalen. Na 18.30 uur zou ik geen toegang meer hebben tot de persvakken. “Op vertoon van uw persaccreditatie heeft u toegang tot het foto- of cameravak langs de rode loper bij Pathé Tuschinski. Bent u fotograaf, dan kunt u op vertoon van uw persaccreditatie het fotovak betreden. Bent u filmende pers, dan verzoeken wij u in het cameravak te gaan staan. Schrijvende pers kan aan het begin of het einde van het cameravak plaatsnemen langs de dranghekken.”
Die dranghekken zouden nodig zijn, want er zat een namenlijst bij die me deed duizelen. ‘Aangemelde BN’ers’ stond erboven, en na daar even over te hebben nagedacht – melden die mensen zichzelf aan voor een avond vol glitter & glamour? – nam ik het tableau de la troupe likkebaardend in me op. De première zou niet alleen worden bijgewoond door Froukje de Both en Irene Moors, nee ik telde ook ‘een’ Mada van Gaans, ‘een’ Suzanne de Jong, ‘een’ Hans Ubbink, ‘een’ Nikki Kerkhof en niet te vergeten ‘een’ Truus & Riet Spijker. Ik wist zeker dat Wilma Nanninga een dag later stevig zou uitpakken met een pagina waarop ‘Bekend Nederland’ zou excelleren. En ik zou Bekend Nederland bijna kunnen aanraken, vanuit mijn plek aan het begin of het einde van het cameravak!
Hoe anders was dat in Hollywood, waar ik een aantal jaren geleden de Oscar-uitreiking bezocht. Na driekwart jaar uitputtend communiceren met de heren van de Academy kreeg ik uiteindelijk mijn pasje en mocht ik, na door vijf detectiepoortjes te zijn gescand, plaatsnemen in een zaal in het gebouw náást het theater waar de uitreiking plaatsvond! Daar zat ik met de gehele Amerikaanse showbizzpers naar een tv-scherm te kijken. In smoking, want dat was verplicht.
Zo’n vernedering bleef me gelukkig bespaard op de avond vol glitter & glamour in het Amsterdamse Tuschinski. Keurig op tijd meldde ik me bij de persbalie voor mijn felbegeerde persbadge, en met dat kleinood bungelend om mijn nek wurmde ik me tussen de fotograferende collega’s. Strikt genomen was dat tegen de regels, maar ik ben van huis uit nu eenmaal een scharrelaar – en het cameravak zag er toch iets te veel uit als een legbatterij.
Tout filmend, schrijvend en fotograferend Nederland leek dan ook te zijn afgekomen op deze gebeurtenis, een event dat vanaf 22.30 uur nog een vervolg zou krijgen met een borrel in de nabijgelegen club AIR, gevestigd op de plek waar ooit de roemruchte discotheek iT stond. Voor die borrel moest je je weer apart aanmelden via e-mail, maar dat had ik met graagte gedaan. Sjampoepel slurpen met Truus & Riet Spijker, zo’n kans kreeg ik misschien nooit meer!
Staand tussen mijn fotograferende collega’s Edwin Smulders en Dennis van Tellingen, die aan het mokken waren over het feit dat Katja Schuurman een paar dagen eerder niet even genegen was geweest haar pasgeboren baby uit de kinderwagen te halen, viel me als eerste het ontbreken van een rode loper op – terwijl die toch echt was beloofd! Nu lag er een stuk linoleum voor de bioscoop – en dat gaf het geheel toch aanzienlijk minder cachet. Navraag leerde echter dat het hier ging om een ‘unieke glitterloper’, en als je je hoofd schuin hield, kon je die ambulante keukenvloer inderdaad zien schitteren in het neonlicht van de omringende Etos en Kruidvat. Showbizz in Holland, het blijft behelpen. Vakbroeder Guido den Aantrekker van Story mag het altijd graag kernachtig omschrijven als ‘bruine schoenen onder een smoking’.
Terwijl we daar met z’n allen stonden te wachten op het moment dat de eerste ster zijn of haar gepoederde neus zou laten zien, vroeg ik me af waarom geen van de actrices uit SATC2 de moeite had genomen om op deze dinsdagavond naar Amsterdam te komen. En, in het verlengde daarvan, hoe de uiteindelijke gastenlijst was samengesteld. Goed, een van de centrale thema’s in de film is mode en daarom waren de knipgrage Addy van den Crommenacker (couturier voor sterren als Sandra Reemer en Jette van der Meij), styliste Rossana Kluivert (v/h Rossana Lima), Maik de Boer, die kale kledingnicht met dat geverfde sikje, en de naaiende zusjes Spijker uitgenodigd, maar wat grappenmaker Ruben Nicolai met het thema van de film te maken had, kon ik niet zo een-twee-drie bedenken.
Als service voor de pers hadden de pr-dames van Warner foto’s van de uitgenodigde sterren verzameld en afgedrukt. Met een nietje erdoor leverde het waardevolle documentatie op. ‘SMOELENBOEK’, hadden ze op de voorkant gezet. Ik vroeg me af of dat in Hollywood tegenwoordig ook gebeurt. Vermoedelijk niet. Zoals je langs de rode loper op Hollywood Boulevard ook niet om de vier minuten moet inschikken omdat tram 9 naar Diemen erlangs moet.
Om klokslag 19.00 uur meldden de eerste sterren zich op de unieke glitterloper. Opeens waren ze er met z’n allen, wat deed vermoeden dat ze zich eerst om de hoek hadden verzameld. Bij McDonald’s wellicht, waar ik eerder die avond Halina Reijn had zien smikkelen. Maar die stond niet in het Smoelenboek.
In processie schreden de sterren langs de dranghekken, uiterst professioneel antwoord gevend op vragen van het kaliber ‘Wat verwacht je van de film?’. Ik snapte die vraag niet zo. Was dat niet hetzelfde als een ober die bij het placeren van de biefstuk vraagt: “Denkt u dat het gaat smaken?” Gelukkig waren er ook persvertegenwoordigers die andere onderwerpen aansneden. Zo moest een ster als Jasmine Sendar zich uitspreken over het aanstaande vaderschap van Jan Smit. Het woord ‘poepluier’ viel, op de unieke glitterloper.
Nee, het was niet de serieuze filmpers die hier een paar centen stond te verdienen. In belichting en kadrering was geen van de broodschrijvers en plaatjesschieters werkelijk geïnteresseerd. Linda Botter, een zelfbenoemde Gossip Queen met een eigen website, had maar één vraag voor de voorbijschrijdende prominenten: “Van wie is die jurk?” En zo pikte ik mee dat de stof die meedogenloos tegen de boezem van Lauren Verster drukte uit het atelier van Mattijs van Bergen kwam en dat Froukje de Both iets van Jos van Raak uit de kast had getrokken. “Is die jurk van Jos van Raak? Ik dacht dat-ie van jou was!” grapte Edwin Smulders tussen twaalf foto’s door. Marijke Helwegen, de zelfbenoemde ambassadrice van de plastische chirurgie – als zij vraagt of ze met plastic mag betalen, schrik je je als winkelier een ongeluk, omdat je denkt dat ze dan ‘in natura’ bedoelt – ging in een creatie van Luisa Spagnoli het donker in. Marlies Dekkers droeg een zelfontworpen beha. (Even later zou ze uit de zaal worden verwijderd, omdat ze trots een foto had gemaakt van een van de actrices die in SATC2 in een creatie van haar zit te telefoneren. Maar er waren dus geen persvertegenwoordigers om dat relletje vast te leggen.)
Het moet gezegd: de sterren beloonden de smachtende persmuskieten voor hun geduld. Bijna niemand glipte ongezien naar binnen en bijna iedereen prevelde wel iets in een microfoon. Irene Moors spande wat dat betreft de kroon: die deed een half uur over de twintig meter naar de trappen van Tuschinski, telkens terugkerend om wéér een quote te doneren en wéér een keer te poseren in haar op sixties-behang geïnspireerde jurkje. Irene kwam zó vaak langs dat het leek alsof ze op een ijsbaan stond.
En al die tijd schuurden de trams 9 en 14 (‘Flevopark’) rakelings langs de unieke glitterloper. Een dame met cup D zou zich bij de dranghekken van z’n levensdagen niet hebben kunnen omdraaien. Wat heet: cup C zou al problemen geven, zó krap was de ruimte tussen tram en Tuschinski-uitbouw. Het was maar goed dat de zwangere Renate Verbaan en Nikki Plessen zich geen moment aan de zijkant van de loper waagden.
En opeens, even abrupt als het was begonnen, zat de inloop erop. En begon het lange wachten tot het moment, tweeënhalf uur later, dat we ‘onder begeleiding’ club AIR werden binnengedreven. Beneden, in de kelder, was een donkere ruimte die dienst deed als viproom. Althans, dat stond bij de deur te lezen. Als we BN’ers wilden spreken, konden we ze hier naartoe sleuren, buiten het bereik van de decibellen die door dj Ferry Corsten (bekend van het Smoelenboek) door de club werden gejaagd. “De BN’ers kunnen hier gewoon naar binnen, want ze hebben een bandje om,” zei het meisje van Warner. “En dan kun je ze hier gewoon wat vragen.”
“O, gaat dat zo?” schmierde Story’s Den Aantrekker. “Ik schrijf altijd eerst het verhaal en vraag daarna pas of het klopt.” Ondanks de gebrekkige verlichting was te zien dat hij paars aanliep van het lachen om zijn eigen grap.
En daar stonden we dan, in een verder lege viproom, naast een tafel met kunstzinnig gestapelde champagneglazen, te wachten op de vips. Die dus een bandje nodig hadden om als zodanig te worden herkend door de kooivechter die het toegangsbeleid bepaalde. In gedachten zag ik voor me tot wat voor misverstanden dat anders zou kunnen leiden.
Presentatrice klusjesprogramma: “Maar ik ben een vip!”
Portier: “Ja, dat kunnen ze allemaal wel zeggen!”
Den Aantrekker monsterde de kelder waarin we ons bevonden en zei met de handen in de zakken dat hij nu precies was waar hij thuishoort. “Dicht bij het riool.” Na enige tijd werkloos te hebben rondgehangen in de nog altijd lege viproom, besloot hij enig initiatief te ontplooien en zelf maar een vip de ruimte in te sleuren. Froukje de Both was de gelukkige en luttele tellen later wist zij zich het stralend middelpunt van een diepte-interview. Ik hoorde Den Aantrekker iets vragen over ‘eerste tandjes’. Froukje de Both is niet lang geleden moeder geworden, vandaar.
En toen kreeg ik nog vijf minuten om m’n glas leeg te drinken en werd ik vriendelijk doch beslist verzocht club AIR te verlaten. Maar omdat daar geen persborrel op een industrieterrein bij de Amsterdamse havens tegenover stond, besloot ik dat bevel te negeren. De rosé was immers prima van smaak. En, belangrijker voor iemand die niet is opgegroeid in een wereld van glitter & glamour, gratis. En wie zorgde hier nu eigenlijk voor de broodnodige publiciteit? Nou dan!
Een dag later kreeg de redactie van dit blad te horen dat ik niet meer welkom ben op een filmpremière van Warner. Volgende keer dus gewoon weer een verhaal over varkensboeren.
