Popchicks in de polder
De Nederlands popster is eerder een wollen trui dan een sexy outfit. Waar de internationale trend zich kenmerkt door meer, vrouwelijker en minder kleding, hebben de meeste Nederlandse popsterren een girl-next-door-imago.
Sowieso ontbreken er vrouwelijke sterren aan het Nederlandse muziekfirmament. Het zijn voornamelijk mannen die hier de top-40 beheersen. Wat niet wil zeggen dat Nederlandse vrouwen hier niet welkom zijn; we hebben ze alleen het liefst niet zo extreem.
Neem bijvoorbeeld Caro Emerald (echte naam: Caroline Esmeralda van der Leeuw) die de Nederlandse hitlijsten al maanden beheerst met het album Deleted Scenes from the Cutting Room Floor. In zekere zin is ze zelfs het tegenovergestelde van de steeds extremer wordende Lady Gaga’s. Met een degelijk jarenveertigimago, kuise jurken en een kneuterig hoedje zingt ze zichzelf moeiteloos de top-40 in.
Nederland heeft nauwelijks een traditie van gewaagde popsterren. De Dolly Dots komen nog het dichtst in de buurt. Maar dat is in vergelijking met artiesten als het Franse seks-icoon Brigitte Bardot, die nota bene jaren eerder actief was, toch aan de brave kant.
Nederlandse artiesten zijn geen merknamen. Met uitzondering van zangers als Jan Smit en Rene Froger, die rijkelijk figureren in reclames en reallifesoaps. Maar Caro Emerald, Roosbeef en Trijntje Oosterhuis verkopen geen ondergoed; ze zingen liedjes.
Waar bij de Amerikaanse vrouwelijke invasie het credo geldt dat de vrouwen het kunstwerk zijn, is die gedachte in Nederland nog ver te zoeken. Daar is bij de artiesten ook weinig behoefte aan. Caro Emerald zei in een interview met CJP Magazine: “Prijzen zijn leuk, maar ik ben vooral blij dat mensen de cd zo tof vinden.” Het product is het belangrijkst.
Ook Anouk laat in interviews doorschemeren weinig met haar merk bezig te zijn. In een gesprek met het AD uit 2009: “Ik zag laatst een optreden van Madonna. Dat is nu precies wat ik níet wil als ik vijftig ben. Super embarrassing! Iemand van over de vijftig in een ultrakort broekje, twee staartjes in haar haar en een lolly in haar mond. Mens, koop een eiland, ga er op zitten, geniet van je familie, maar blijf weg!” Haar merk hoeft van Anouk niet te blijven bestaan, zolang de muziek maar niet verloren gaat. “Later hoef ik echt niet meer zo nodig op te treden voor achttienjarige meisjes. Alleen als ik het kan als pakweg Tom Waits. Kleine zalen en fans die voor de muziek komen.”
Het is niet dat de Nederlanders niets van de vrouweninvasie moeten hebben. Integendeel, artiesten als Lady Gaga, Rihanna en Madonna beheersen ook hier de hitlijsten. Maar onze eigen sterren hebben we het liefst herkenbaar. We houden van gewone jongens en normale vrouwen. Mannelijke popartiesten als Nick & Simon of 3JS hebben allemaal een air van bereikbaarheid over zich. Dat zien we ook graag terug in de vrouwen. Zelfs de voor Nederlandse begrippen extreme rockchick Anouk vertelt in interviews hoe ze elke ochtend de kinderen naar school brengt. Op het podium mag het besteen beetje raar, maar daarbuiten graag weer gewoon normaal.
