De man van 65 mille

Het was, in NRC Handelsblad van 1 juni, een opvallende kop: ‘Manager GGZ verdient 65.000 euro per maand’. Een interim-manager van GGZ Delfland, zo meldde de krant, had ‘een half jaar lang 65.000 euro per maand verdiend’. Even verderop in het bericht valt te lezen: “Hij verdiende in dat halve jaar 400.000 euro bruto.” Inderdaad forse bedragen, ‘maar we hebben hem ook heel erg nodig gehad,’ aldus de woordvoerder van GGZ Delfland in hetzelfde krantenbericht.

Johan Wagenaar (1947), de manager in kwestie, is een interim-bestuurder. Zulke interimmers zijn zeer regelmatig aanleiding voor hevige maatschappelijke verontwaardiging. Ze razen een paar maanden door een organisatie, verdienen bakken met geld en laten niet zelden puinhopen achter. Althans, dat is het beeld.

Vooral (semi)publieke instellingen die interimmers aanstellen, halen zich hiermee publieke toorn op de hals. De redenering is dan kort gezegd: omdat het belastinggeld op is, zijn er te weinig handen aan het bed en is er te weinig blauw op straat. Dan is het krankzinnig en moreel hoogst verwerpelijk om tijdelijke managers te voorzien van een buitensporig hoog salaris. Om bij het voorbeeld GGZ Delfland te blijven: vier ton in een half jaar, dat is is ruim het dubbele van wat de minister-president in een heel jáár toucheert.

We krijgen maar moeilijk grip op de wereld van (tijdelijke) bestuurders en hun beloning. Een maandsalaris van tweemaal een modaal jaarsalaris is voor Jan met de pet niet te bevatten. Maar kloppen die torenhoge bedragen die in de krant staan wel? Wat doen de interim-managers voor hun geld? En is het wel echt nodig om die mensen zoveel te betalen?

Om antwoord op deze vragen te krijgen, reconstrueerde HP/De Tijd de aanstelling van Johan Wagenaar tot voorzitter ad interim van de raad van bestuur van Geestelijke Gezondheidszorg Delfland.

Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.