Bert van der Veer
Dramatisch is het dramabeleid van de Publieke Omroep (PO). Wie trekt daar aan de touwtjes? Een overspannen octopus? Het afgelopen jaar verschenen dramaseries in allerlei genres op onverwachte en steeds wisselende plekken: twee politieseries (Deadline op zaterdag, Flikken Maastricht op vrijdag), twee Oranje-epossen (Schavuit van Oranje op maandag, De Troon op zaterdag), een miniserie (Annie M.G. op zondag) en een feuilleton (Bloedverwanten op donderdag). Geen lijn, geen keuzes. Onlangs werd ook een lading telefilms ergens neergekwakt.
De kijker is een gewoontedier en als die kijker van politieseries houdt, is het toch echt een abc’tje daar een vaste plek voor te vinden in de programmering. En er zo’n 39 op jaarbasis te (laten) maken. Daar heeft de PO zelfs een naam voor: het genreschema. Alles wat niet past bij het voor dat tijdstip bepaalde genre moet gewoon niet worden gemaakt.
Het kan nog gekker, want de alleszins bezienswaardige latenight-soap voor denkers en piekeraars, In therapie, werd gelanceerd in de wel heel incourante slipstream van NOVA. In de nieuwsluwe zomer leverde dat een hoop publiciteit op (en gemiddeld meer dan 400.000 kijkers), maar ook werd duidelijk dat de NCRV scripts had voor negen weken, maar slechts geld voor zes weken. Nu kent een psychiatrische behandeling wel vaker een onbevredigend eind, maar het kan toch niet zijn dat de vraag onbeantwoord blijft of het Halina Reijn lukt haar zieleherder tussen de lakens te krijgen?
