Collins goes Mickey Mouse

Going Back

Phil Collins is sinds enkele jaren redelijk doof aan het rechteroor en recent werd geconstateerd dat hij lijdt aan ernstige zenuwbeschadiging aan beide handen, waardoor drummen een bijna onmogelijke opgave is geworden. Dat zijn drumspel op zijn nieuwe album Going Back toch nog te horen is, getuigt van wilskracht: om de opnamesessies af te kunnen maken, moesten de drumsticks aan zijn handen worden vastgetapet. Going Back past helemaal in de trend ‘oudere artiest maakt coveralbum met de muziek waarmee hij opgroeide’, met dat verschil dat Collins in het verleden op zijn soloplaten ook weleens een Motown-hitje wegzette tussen zijn eigen materiaal. En nu het woord ‘Motown’ is gevallen, zijn we meteen beland bij het sleutelwoord dat Going Back het beste covert. Collins nam het album op met de legendarische Motown-sessiemuzikanten The Funk Brothers, en de songs van de hitmachine Holland-Dozier-Holland en Stevie Wonder domineren het repertoire. Sterker nog: het eindresultaat – ‘engineered, crunched and lo-fied by Yvan Bin’ – klinkt zo authentiek, dat je de indruk krijgt naar de oorspronkelijke begeleidingstrack te luisteren, waar ze de stem van Collins hebben ingemixt. En die stem valt niet mee. Collins anno 2010 klinkt alsof hij elektronisch werd opgekrikt tot

Mickey Mouse-achtige hoogten. En dat blijft het hele album door behoorlijk storen.