Hebzucht in het kwadraat
Het maken van sequels is een hachelijke onderneming. In veel gevallen komt zo’n vervolg uit louter opportunistische redenen tot stand. Met name producenten van horrorfilms (Halloween, Friday the 13th, Saw) maken het bont door succesformules tot de laatste dollar leeg te melken. Sommige films krijgen geen vervolg omdat zoiets verhaaltechnisch nu eenmaal onmogelijk is. Als de afloop niet zo eenduidig en noodlottig was geweest, dan waren er ongetwijfeld sequels van Titanic (‘the ship arrives’) of Thelma & Louise (‘the journey goes on’) gemaakt. Er bestaan gelukkig ook voorbeelden van films die wél een volwaardige opvolger hebben gekregen. De romantische beslommeringen van Ethan Hawke en Julie Delpy in Before Sunrise (1995) bijvoorbeeld. Negen jaar na dato pakten zij de draad op met het amusante Before Sunset (2004). En ik ben eerlijk gezegd best benieuwd hoe het er tegenwoordig voorstaat met dat koppel.
Regisseur Oliver Stone heeft het nu ook aangedurfd een van zijn bekendste creaties nieuw leven in te blazen. De sluwe stockbroker Gordon Gekko was in 1987 de hoofdpersoon van Wall Street, waarin hij een even memorabele als ongegeneerde lofzang hield op de hebzucht: “Hebzucht is goed. Hebzucht wérkt. Hebzucht ligt ten grondslag aan de geest van de evolutie.” Tweeëntwintig jaar later blijkt Gekko (andermaal gespeeld door Michael Douglas) de financiële sector nog altijd nauwlettend te volgen, zij het nu als analist en schrijver. Hij heeft tussentijds een gevangenisstraf van acht jaar uitgezeten wegens financiële malversaties. Het verschuivende tijdsbeeld is meesterlijk vastgelegd in de scène waarin hij bij het verlaten van de gevangenis zijn persoonlijke bezittingen in ontvangst neemt. Een ambtenaar somt droogjes op: “Eén zijden zakdoek, één geldklem – zonder geld – één mobiele telefoon…” De camera zoomt in op een prehistorische gsm ter grootte van een baksteen. Buiten staat niemand op hem te wachten. Zelfs zijn dochter niet.
Is er in de tussenliggende jaren veel veranderd? Gekko vindt van niet, geld is en blijft immers ‘a bitch that never sleeps’. We mogen vaststellen dat de kille hebzucht die 22 jaar geleden in Wall Street werd gepropageerd in de praktijk nog een paar graadjes erger is uitgevallen. Met het reanimeren van Gekko heeft Oliver Stone zich dan ook verzekerd van een snedig en deskundig commentator op de recente economische crisis.
De toeschouwer vraagt zich ondertussen natuurlijk af of Gekko echt ouder en wijzer is geworden, of dat hij zijn streken nog altijd niet heeft verloren. Die vraag wordt des te actueler als de jongeman (Shia LaBeouf) die een relatie heeft met Gekko’s dochter (Carey Mulligan) achter haar rug om contact met hem zoekt. Gekko maakt dankbaar van de gelegenheid gebruik om het contact enigszins te herstellen. De familiebeslommeringen overtuigen niet helemaal en halen de vaart soms uit het verhaal. Niettemin is Wall Street: Money Never Sleeps een redelijk geslaagde sequel. Dat is vooral te danken aan het plezier waarmee Douglas andermaal in de huid van Gekko kruipt én aan de even indrukwekkende acteerprestatie van Carey (An Education) Mulligan als diens dochter.
Wall Street: Money Never Sleeps. Regie: Oliver Stone. Vanaf 23 september in de bioscoop.
