Etnische registratie; zeven vragen en antwoorden
Etnische registratie kan helpen bij de aanpak van problemen die spelen bij bepaalde bevolkingsgroepen, zoals Roma. Tegenstanders vrezen voor administratieve apartheid. Vanwaar die gevoeligheid? Zeven vragen en antwoorden.
Waar hebben we het over?
Over iets principieels. In de Grondwet staat dat inwoners van Nederland in gelijke gevallen gelijk moeten worden behandeld. In de Wet bescherming persoonsgegevens staat dat mensen niet zuiver op grond van hun etnische afkomst mogen worden geregistreerd. Dat zou immers stigmatiserend werken voor de bevolkingsgroep als geheel. Maar de gedáchte aan zo’n maatregel alleen al roept herinneringen op aan een periode waarin de registratie van groepen mensen op grond van hun afkomst of geloofsovertuiging de vreselijkste gevolgen had: de Tweede Wereldoorlog. Volgens tegenstanders van etnische registratie mogen we ons nooit meer op dit pad begeven. Ons land wordt weliswaar niet meer bezet, maar misbruik van dergelijke gegevens ligt altijd op de loer. Misschien niet nu meteen, maar wellicht later. Gewoon niet aan beginnen dus.
Het onderwerp is weer eens actueel geworden nu Frankrijk een begin heeft gemaakt met het uitzetten van Roma-zigeuners omdat die onvoldoende bestaansmiddelen zouden hebben en zich veelvuldig schuldig zouden maken aan criminaliteit. De uitwijzingen leiden tot felle protesten, onder meer omdat er binnen de EU een vrij verkeer is van personen. De Roma mogen in principe dus gewoon gaan en staan waar ze willen. Etnische registratie in Nederland van dergelijke groepen zou ook ons een stapje dichterbij zulke taferelen kunnen brengen – zeker wanneer de PVV meer macht krijgt.
Waarom zouden we het dan toch moeten willen?
De PVV is voor etnische registratie van iedereen die in Nederland woont. Zo ver gaan de meeste anderen niet. Zij beperken zich tot groepen mensen die relatief meer problemen veroorzaken, zoals Marokkanen. Recentelijk klinkt de roep om ook Roma apart te registreren. Het idee is dat ze op die manier makkelijker te traceren zijn en dus beter te helpen. Gemeenten kunnen nu vaak niet eens precies zeggen hoeveel Roma er binnen hun grenzen wonen, omdat ze nergens als zodanig staan ingeschreven. Zo wordt het lastig om bijvoorbeeld subsidie in Den Haag aan te vragen voor projecten die Roma ondersteunen. Bij registratie voor dit doel zijn die Roma gebaat, maar ook de mensen die zeggen last van hen te hebben.
