Paardemiddel
Bondskanselier Angela Merkel constateerde vorige week dat de multiculturele samenleving in Duitsland ‘absoluut mislukt’ is. Ach gossie, dacht ik, de Grote Worsteling begint daar nu pas. Ik dacht terug aan de tijd waarin mijn eigen naïviteit verdampte: eind jaren negentig. Toen zag ik namelijk hoe macht werkt.
Een Utrechtse snackbarhouder verzocht het groepje Marokkaanse jongens dat permanent voor zijn deur hing nederig of ze alsjeblieft wilden ophouden met het beledigen en intimideren van zijn klanten. Dat heeft hij geweten. In de maanden erna gingen zijn ruiten zo’n vijftien keer aan diggelen en werd de snackbar diverse malen overvallen. Iedereen wist wie de daders waren, maar helaas, er was geen ‘hard bewijs’, en getuigen durfden zich – wat volgens een bevriende agent ‘zeer begrijpelijk’ was – uit angst voor represailles niet te melden.
De eigenaar koos uiteindelijk eieren voor zijn geld en verkocht zijn nering aan twee Egyptische broers. Geloofsgenoten van de jonge Marokkanen, dat komt wel goed, hoopte ik.
Mis. Binnen een jaar had de geschiedenis zich herhaald.
Ik was geschokt, en vertelde aan vrienden over de slag om de snackbar. Mij vielen misprijzende blikken ten deel: had ik bewijs dat het die Marokkaanse jongens waren? Nee? Nou dan. Ik was, zo hoorde ik, ‘stigmatiserend bezig’.
Snackbareigenaar nummer drie was een kolossale Antilliaan. Hij liet onmiddellijk stalen rolluiken voor zijn ruiten plaatsen en riep tegen wie het maar horen wilde: “Als ik zo’n klootzak te pakken krijg, breek ik allebei zijn poten!'” Daarbij liet hij zijn ogen vervaarlijk rollen.
Nooit ergens last van gehad. Zó moet het dus, was mijn conclusie.
Inmiddels zijn we twaalf jaar verder, en horen we nog steeds verhalen die je de haren te berge doen rijzen. Zeer aangrijpend was eerder dit jaar het verhaal van een bejaard Amsterdams echtpaar dat doodsbang was voor zijn Marokkaanse buren, maar nóg banger voor publiciteit hierover, omdat de buurtjes er dan waarschijnlijk een schepje bovenop zouden doen. En de politie dan? Heb je niks aan, vertelden de echtelieden huilend.
Laatste nieuws: de gemeente Utrecht roept een speciaal telefoonnummer voor getreiterde en bedreigde homo’s in het leven. Maar wie neemt die telefoon straks op? Weer zo’n machteloze diender, neem ik aan.
Dit zijn de problemen die Fred Teeven, de op pagina 32 geportretteerde ‘sheriff’ van het nieuwe kabinet, bovenal moet zien op te lossen. Van mij mag de ex-officier van justitie daarbij de randen van de wet opzoeken. Zouden Koot & Bie Teeven – de VVD’er is behept met het voorkomen van een vrachtwagenchauffeur en dus een dankbaar slachtoffer – aan flarden persifleren?
Ongetwijfeld. Maar als híj de scooterhuftertjes niet aankan, kan niemand het.
