Spring naar de content

Zie de maan schijnt…

In het universum van Dick Maas liggen baldadige grappen en groteske gruwel nooit ver uit elkaar. De ene keer komt het accent op aanstekelijke kolder (Flodder, Moordwijven) te liggen, de andere keer (De Lift, Amsterdamned) neigt de toonzetting wat meer naar de duistere kant. Maar in de films van Maas is altijd tegendraadse en macabere humor te vinden. Dat was eigenlijk al zo in zijn allereerste (korte) film Rigor Mortis (1981). Daarin troffen we de uitbater van een café die zich levend had laten begraven in de hoop een wereldrecord te vestigen en via een metalen schoorsteenpijpje met de ‘bovenwereld’ communiceerde. Dat liep – uiteraard – verkeerd af en zo stevende Rigor Mortis af op een absurde en wrange, maar vooral ook geestige finale. Ook bij al zijn volgende films doopte Maas zijn pen (hij is gewend zijn scenario’s goeddeels zelf te schrijven) steevast in de zwarte humor.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Hij heeft nu een film gemaakt waarin een boosaardige en wraakbeluste Sinterklaas op de avond van 5 december dood en verderf zaait in een pittoresk besneeuwd Amsterdam. Ik kan me geen andere Nederlandse filmmaker voorstellen die a) zo’n krankzinnig idee verzint en b) er nog mee wegkomt ook.

In Sint wordt een onzinnig verhaaltje op zeer vermakelijke wijze verteld. Het resultaat is een fraai staaltje popcornhorror. Het tempo ligt lekker hoog en we krijgen met straffe regelmaat de stuipen op het lijf gejaagd. Ondertussen debiteert Maas ook nog enkele grappen met de timing van een volleerd komiek.

Een echte verteller van verhalen is Maas daarentegen nooit geweest. Hij heeft een broertje dood aan langere spanningsbogen en hanteert een vlotte, doelgerichte en beeldende stijl. Dat levert veel visueel vuurwerk op waarbij de regisseur steevast de kortste route kiest om van A naar B te komen. Zo’n aanpak heeft natuurlijk ook nadelen. De personages komen nauwelijks uit de verf en er is amper tijd om zoiets als suspense op te bouwen. Die kortademige verteltrant past echter prima bij het kolderieke griezelverhaaltje van Sint. De toeschouwer doet er verstandig aan niet al te lang stil te blijven staan bij de vraag waarom een uit de dood herrezen bisschop zich nu eigenlijk vergrijpt aan kakkineuze studentes in Oud-Zuid. We krijgen de tijd daartoe ook niet, aangezien we van de ene hachelijke situatie naar de andere worden gesleept. Bij de griezelscènes hanteert Maas de vertrouwde receptuur uit de Amerikaanse school met hier en daar een knipoog naar genreklassiekers als Halloween, The Fog enFriday the 13th. Maar Maas weet daar gelukkig een eigen draai aan te geven en toont veel vakmanschap in de manier waarop hij de toeschouwer tóch steeds weer te grazen neemt. Als je een griezelfilm op schrikreflexen mag afrekenen, dan scoort Sint een dikke voldoende. Jammer dat de rek er in het laatste bedrijf een beetje uit is. De film duurt ongeveer anderhalf uur en dat is eigenlijk aan de lange kant. Sint biedt stevige Hollandse winterkost: een royale portie zinloos geweld, overgoten met een fijne saus van galgenhumor en gestoken in een sfeervolle verpakking.


Sint. Regie: Dick Maas. Vanaf 11 november in de bioscoop.