Vroeger was het mooier

Een boer in de Provence begrijpt vaak niet waarom die rare Nederlanders meer dan duizend kilometer rijden om naar zijn landschap te komen kijken. Hoewel hij elke kluit, steen, plant en heuvel van zijn terroir kent, zit hij er te lang en dicht bovenop om de schoonheid te zien. In de muziek is dat ook zo. Dat gegeven maakt Quartet West van meesterbassist Charlie Haden zo bijzonder. Haden, die eind jaren vijftig samen met free jazz-pionier Ornette Coleman de mainstream-jazz en bebop aan stukken speelde, ontwikkelde eind jaren tachtig bijna ziekelijk nostalgische gevoelens voor de muziek, films en atmosfeer van de forties en fifties. Samen met pianist Alan Broadbent, saxofonist Ernie Watts en drummer Larence Marable richtte hij Quartet West op. Het is een groep die, juist door die afstand van tientallen jaren, de muziek van toen helderder en indringender speelt dan destijds vaak het geval was. Op Sophisticated Ladies, met gastoptredens van onder meer Cassandra Wilson, Norah Jones, Melody Gardot en Renée Fleming, etaleert Haden één van zijn andere obsessies: het verzamelen van beeldschone maar obscure liedjes. Zo ontdekte hij dat Johnny Mercer ooit een tekst voor het tot dan toe instrumentale stuk My Love and I had geschreven, maar dat die vocale versie nog nooit op de plaat was vastgelegd. Op Sophisticated Ladies transformeert zangeres Cassandra Wilson het lied tot de luisterversie van een film noir die ons luisteraars, net als bij alle andere tracks, bijna doet geloven dat vroeger inderdaad alles mooier was.