Raar filmjaar
Een van de beste films die ik in het afgelopen jaar gezien heb, is Blame van de Australische regisseur Michael Henry. De manier waarop de kijker in deze thriller steeds nieuwe verrassingen krijgt voorgeschoteld, vormt een knap staaltje van ambachtelijk vernuft. Plottechnisch klopt alles tot in de puntjes. De kans dat u deze film nog eens in de bioscoop zult kunnen zien, is helaas gering: Blame heeft géén Nederlandse distributeur.
Toch jammer, want Nederlandse filmmakers zouden er veel van kunnen leren. ‘Plotten’ is namelijk een bezigheid die hier met minachting wordt bejegend. De prijs voor de meest absurde plotwending van 2010 gaat naar de thriller Loft. Daar wordt de kijker verondersteld te geloven dat een vrouw zich met één handboei aan bed heeft geketend en zich met de andere hand aan een (bewusteloze) man heeft weten te boeien, alvorens zichzelf de pols door te snijden. Het zou van respect voor de kijker getuigen als filmmakers wat meer aan ‘plotbewaking’ zouden doen.
Verder valt er weinig te klagen over de vaderlandse cinema. Bestsellers uit de boekhandel doen het in toenemende mate óók goed in de bioscoop. En nee, dat is helemaal niet vanzelfsprekend.
Ik werd aangenaam verrast door Tirza, wat mij betreft de beste Nederlandse film van 2010. Het blijft merkwaardig dat Gijs Scholten van Asschat daar geen Gouden Kalf voor gekregen heeft. Qua prijzen was het toch al een merkwaardig jaar. De grote winnaar bij de Oscars was een film (The Hurt Locker) die aanvankelijk rechtstreeks op dvd uitgebracht zou worden. Waarom het verpletterende drama Brothers bij de toekenning van de grote prijzen volslagen genegeerd werd, begrijp ik nog steeds niet. In Berlijn ging de Beer voor Beste Regie – terecht – naar een filmmaker (Roman Polanski) die zijn prijs niet in ontvangst kon nemen omdat hij onder huisarrest stond. En in Cannes werd de Gouden Palm toebedeeld aan een Thaise film over een grijsaard die zijn overleden zoon ontmoet in de gedaante van een harige aap. Loong Boonmee raleuk chat is ongetwijfeld de meest onbegrijpelijke film van het afgelopen jaar.
De meest overbodige sequel is een nek-aan-nekrace tussen Saw 3D en Sex and the City 2 (óók horror, maar dan anders). De botversplinterende aanvaringen tussen Romeinen en Picten in Centurion waren de meest gratuite staaltjes geweld die ik in 2010 over het scherm zag trekken. De prijs voor de traagste thriller gaat naar The American.
De meest talentvolle nieuwkomer lijkt me Carrey Mulligan, die een ijzersterke hoofdrol speelde in An Education. De meest beklemmende en angstaanjagende scènes trof ik in de post-apocalyptische thriller The Road. Het meest pregnante gevalletje all dressed up but nowhere to go was het oogverblindende, maar gevoelsarme Mr. Nobody.
Meest onderschatte film? A Serious Man van de broertjes Coen. Wegens gebrek aan sterren lang niet zo succesvol als Burn After Reading, maar véél beter. Grootste deceptie: het blaartrekkend sentimentele The Lovely Bones. Mother and Child daarentegen verdient de onderscheiding voor meest behendige exercitie in het omzeilen van sentimentele valkuilen. Meest aangrijpende film: het Deense Submarino. Heftigste scènes: het gevangenisdrama Un prophète. En de beste film van afgelopen jaar? Up in the Air met George Clooney in een glansrol als frequent flyer.
Erik Spaans
1 The Expendables (-) – Sylvester Stallone
2 Inception (-) – Christopher Nolan
3 Shrek Forever After (-) – Mike Mitchell
4 Step Up 3D (-) – Jon Chu
5 A Christmas Carol (-) – Robert Zemeckis
6 The Twilight Saga: Eclipse (-) – David Slade
7 The Sorcerer’s Apprentice (-) – Jon Turteltaub
8 Avatar (8) – James Cameron
9 Sex and the City 2 (9) – Michael Patrick King
10 Salt (-) – Phillip Noyce
Tussen haakjes de klassering van vorige week. Deze toptien is tot stand gekomen op basis van de verkopen bij GfK Dutch Charts.
